Horacio Quiroga i njegova zbirka pripovjedaka Cuentos de amor de locura y de muerte

En el trabajo se ubica al escritor uruguayo Horacio Quiroga (1878-1937) dentro del la historia de la literatura hispanoamericana y se explica su experiencia vital y evolución literaria, con una especial atención al estilo del escritor. El uruguayo, que escribió entre la Modernidad y las Vanguardias, fue uno de los primeros en el ámbito hispánico en publicar artículos sobre el cuento, defendiendo este género como legítimo. En su obra están presentes rasgos característicos para varias estéticas (el Modernismo, el naturalismo, los gérmenes del criollismo, entre otros), lo cual se ejemplifica con diferentes cuentos de sus Cuentos de amor de locura y de muerte, publicados en 1917. El enfoque del presente trabajo es el concepto de amor en dicha colección y las relaciones de los tres estados del título en los cuentos incluidos. El amor permea casi todos los cuentos de la colección, pero su omnipresencia tiene diferentes manifestaciones, por lo general nefastas. De interés espacial resulta la construcción de personajes femeninos a los que se dedica un apartado separado. Con los ejemplos de los cuentos, se muestran los vínculos establecidos entre los estados de los personajes (amor/locura/muerte) y cómo estos cambian a lo largo de las narraciones. Además, se propone una lectura fenomenológica donde el cuerpo y los síntomas físicos de la locura y la muerte pueden entenderse como la encarnación del amor (el tópico de furor amoris).Rad smješta urugvajskog pisca Horacija Quirogu (1878 – 1937) u kontekst hispanoameričke književnosti te objašnjava njegova ključna biografska iskustva i književni razvoj, s posebnim naglaskom na autorov stil. Uruguajac, koji je pisao između modernizma i avangarde, bio je jedan od prvih u hispanskom okruženju koji je objavljivao članke o pripovijetki, braneći ovu književnu vrstu kao legitimnu. U njegovim su djelima isprepliću značajke raznih estetika i razdoblja (modernizma, naturalizma, početaka criollisma, da spomenemo samo od nekih), što se oprimjeruje različitim pripovijetkama iz zbirke Cuentos de amor de locura y de muerte, objavljene 1917. god. Rad analizira pojam ljubavi u spomenutoj zbirci i odnose između triju stanja u naslovu zbirke. Ljubav prožima gotovo sve pripovijetke, no manifestira se u različitim oblicima, uglavnom nesretnim. Također je zanimljiva konstrukcija ženskih likova u zbirci koja se obrađuje u posebnom poglavlju. S primjerima iz zbirke analiziraju se veze između triju stanja likova (ljubavi/ludila/smrti) i kako se one mijenjaju tijekom te kako likovi prelaze iz jednoga stanja u drugo. Usto, predlaže se fenomenološko čitanje gdje bi se tijelo i fizički simptomi ludila i smrti mogli tumačiti kao utjelovljenje ljubavi (kao furor amoris)