Assessment of Patient Empowerment in Type 2 Diabetic Patients.

TEZ11418Tez (Uzmanlık) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2016.Kaynakça (s. 62-73) var.xi, 81 s. : tablo ; 29 cm.Amaç: Hastanın güçlendirilmesi, hastalara sağlık bakımlarının yönetiminde, bilgi, güven ve beceri geliştirmeleri için fırsatlar ve ortamlar sağlamak anlamına gelmektedir. Böylece hastalar kendi sağlık bakımlarında pasif olmaktan çıkarak aktif rol almaktadırlar. Hastanın güçlendirmesi, sağlık bakımında uluslararası önem kazanmaktadır ancak tanım ve ölçmedeki belirsizlikler devam etmektedir. Bu çalışmanın amacı, tip 2 diyabet hastalarında hastanın güçlendirilmesini etkileyen faktörleri değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Bilim Dalı Polikliniği’ne başvuran 125 hasta çalışmaya alındı. Hastalara sosyodemografik veri anketi ve Diyabet Güçlendirme Anketi (DES) uygulandı. Hastaların ilaç tedavisine, diyabet beslenmesine, egzersiz ve diyabet ile ilgili konsültasyonlara uyumu sorgulandı. DES puanları ile değişkenler arasındaki ilişkileri ortaya çıkarmak için istatistiksel analiz yapıldı. Bulgular: Hastalar 25 ile 77 yaşları arasında olup ortalama yaş 55,1±9,7 yıl idi. Hastaların %24,8’i erkek, %81,6’sı evli ve %93,6’sının lise/üniversite diploma seviyesinde eğitimleri vardı. Ortalama hastalık süreleri 9,56±7,98 yıl idi. DES ölçeğinin üç alt grubu (diyabetin psikososyal yönleri, memnuniyetsizliğin değerlendirilmesi ve değişme hazırlık, diyabet ile ilgili hedeflerin belirlenmesi ve hedefe ulaşma) her hasta için ölçüldü. Her grup için sırasıyla ortalama değer 23,6±3,8, 24,4±3,7 ve 34,4±6,1 olarak bulundu. Yaş, cinsiyet, medeni durum, eğitim düzeyi, çalışma durumu, sosyoekonomik durum, diyet durumu, hastalık ile ilgili eğitim almış olma durumu ve diyabet tanısından sonra geçen zamanın uzunluğunun diyabet ile ilgili hastalık algısını etkilediği görüldü. Güçlendirme ile glisemik kontrol veya diyabet yönetimi ile ilgili diğer değişkenler arasında korelasyon saptanmadı. (HbA1c, p=0,229; HDL, p=0,492; LDL, p=0,977; TC, p=0,873; triglycerides, p=0,893). Lojistik regresyon analizi, güçlendirmenin, glisemik kontrol belirteçleri için önemli bir prediktör olmadığını gösterdi. Hastaların DES toplam puanı ortalama 82,4±11,4 olarak hesaplandı. Bu da hastaların diyabet özyönetiminde orta-yüksek beceriye sahip olduklarını gösterdi. Sonuç: Aile Hekimliği yaklaşımını kültürel komponent ile birleştirmek, diyabetli kişilerde bilgi, beceri, tutum, algı ve özbakım uygulamalarını ve işbirliğini geliştirebilir. Hastaların güçlendirilmesi, bireylerin sağlık ve iyilik hallerine saygı gösterilerek toplumun, sağlık profesyonellerinin, politikacıların ve diğer tüm sivil toplum örgütlerinin etkileşimini sağlar. Her ne kadar hasta güçlendirme programlarının hasta yararlarını yakalamak için mevcut olan sonuç ölçütleri sorgulansa da bu programların ruh sağlığını, doktor-hasta iletişimini, sağlıklı beslenmeyi ve hasta özyeterliliğini geliştirdiği gösterilmiştir.Aim: Empowering patients means providing them with the opportunities and the environment to develop the skills, confidence and knowledge to move from being a passive recipient of care to an active partner in their health care. Patient empowerment is gaining greater international importance in healthcare but uncertainty remains about the best way to define and measure it. The purpose of the study was to assess the factors influencing patient empowerment in patients with type 2 diabetes. Material and Method: The participants of the study were 125 diabetic patients in Çukurova University Hospital Endocrinology Outpatient Clinic. A sociodemographic questionnaire and the Diabetes Empowerment Scale (DES) were used. Adherence to medications, diet, and exercise and the numbers of diabetes consultations were asked. Statistical analysis was used to determine any relationship with the above mentioned variables to the DES ratings. Results: The mean age was 55,1±9,7 years (range=25-77). Of the patients, 24,8% were male, 81,6% were married, and 93,6% had education level of diploma and higher. The mean duration of diabetes was 9,56±7,98 years. Diabetes Empowerment Scale has three conceptual domains of 'Managing the psychosocial aspect of diabetes', 'Assessing dissatisfaction and readiness to change' and 'Setting and achieving diabetes goal'. The mean score of each domain was 23,6±3,8, 24,4±3,7, and 34,4±6,1, respectively. It was found that age, gender, marital, educational, work, and socioeconomic status, dietary status, state of being educated about the illness, psychological support received, level of knowledge about the illness, and length of time after diagnosis have influence on the illness perception in diabetes. Partial correlation analyses failed to show any statistically significant relationship between patient empowerment and glycemic control or other diabetes management variables (HbA1c, p=0,229; HDL, p=0,492; LDL, p=0,977; TC, p=0,873; triglycerides, p=0,893). Logistic regression analysis confirmed that patient empowerment score was not a significant predictor of glycemic control. The mean total empowerment score was 82,4 (SD=11,4) indicating a moderate-to-high level of self-management in diabetes. Conclusion: Combining family medicine-based approaches with culturally competent diabetes care may improve knowledge, attitudes, perceptions and self-care practices of and collaborative care for people with diabetes. Empowering the patients encourages interaction of communities, health care professionals, policy makers and all other civil society actors with respect to health and well-being of individuals. Patient empowerment programs have been shown to improve mental health, doctor-patient communication, healthy eating, and patient self-efficacy, although the capacity of existing outcome measures to capture the patient benefits of these programs has been questioned.Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TTU-2015-3842