Evaluation of factors affecting drug survival and treatment responses of the patients with chronic urticaria on omalizumab treatment

Omalizumab, anti-immünoglobulin E monoklonal antikorudur ve 2014 yılında standart doz H1 antihistaminik tedavisine yanıt alınamayan 12 yaş ve üzeri kronik spontan ürtiker hastalarında kullanım onayı almıştır. Bu çalışmada, omalizumab tedavisi alan kronik ürtiker hastalarının tedavide kalımı ve tedavi yanıtını etkileyen faktörlerin belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya kronik ürtiker tanısı olan 386 hasta alındı. Hasta dosyalarından, hastaların demografik, klinik özellikleri, laboratuvar parametreleri, omalizumab tedavisi ile ilişkili bilgileri retrospektif olarak toplandı. Hastalık şiddeti ve tedavi yanıtlarını değerlendirmek için yedi günlük ürtiker aktivite skoru (ÜAS7) ve ürtiker kontrol testi (ÜKT) kullanıldı. İyi kontrole (ÜAS7≤6) hastaların %59,3'ünde, tam yanıta (ÜAS7=0) hastaların %45,9'unda median ikinci ayda ulaşılmıştı. Hastaların %13,5'i tedaviye yanıtsızdı. Hastaların %23,9'unda tedavi kesildikten ortalama 68±50 gün sonra nüks görüldü. Omalizumab tedavisini 12 ay ve üzerinde alan hastalarda tam yanıt daha fazlaydı (p<0,001). Omalizumab tedavi süresi uzun olan hastalarda iyi kontrol daha fazlaydı (p<0,001). Tedaviye nüks halinde devam edilenler ile tedaviye altı ayın üzerinde aralıksız devam edilenler arasında tedavi yanıtları benzerdi. İyi kontrollü hastalarda kombinasyon tedavisi daha azdı (p<0,001). İyi kontrollü hastalarda astım aile öyküsü (p=0,01) ve hastalık süresi (p=0,041) daha azdı. Tedaviye yanıt ile laboratuvar değerleri arasında ilişki saptanmadı. Toplam tedavi süresi nüks izlenen (p<0,001) ve H.pylori IgA pozitifliği (p=0,029) olan hastalarda daha uzundu. Tedaviye geç yanıtlı hastalarda tedavi süresi daha uzundu (p=0,019). Bulgularımız orta-şiddetli kronik ürtiker olgularında omalizumab tedavisinin hızlı, etkili, güvenilir bir tedavi olduğunu desteklemektedir. Omalizumab tedavisini 12 ay ve üzerinde alan hastalarda tedavi yanıtı daha fazla olmakla birlikte uzun tedavi süresi nüksü engellememekteydi. Bulgularımız, şiddetli kronik ürtiker hastalarında devamlı veya aralıklı tedavinin uygun alternatif tedavi seçenekleri olduğunu, devamlı tedavinin hasta yaşam kalitesinin devamlılığını sağlamak adına tercih edilebileceğini göstermektedir.Omalizumab is an anti-immunoglobulin E monoclonal antibody which was approved in 2014 for the treatment of patients of 12 years of age and older with chronic spontaneous urticaria that is not controlled with the standard dosage of H1 antihistamine therapy. The aim of this study was to evaluate the factors affecting drug survival and treatment response of chronic urticaria patients treated with omalizumab. A total of 386 patients with chronic urticaria were included in the study. Demographic characteristics, clinical features, laboratory parameters, omalizumab treatment data were retrieved via retrospective review of patient records. The seven-day urticaria activity score (UAS7) and the urticaria control test (UCT) were used to assess disease severity and treatment responses. Well-controlled disease (UAS7≤6) was achieved in 59,3% of patients and complete response (UAS7=0) was observed in 45,9% of patients at median two months. 13,5% of the patients were unresponsive to treatment. Relapse was observed in a mean of 68±50 days after treatment withdrawal. Complete response was significantly higher in patients receiving omalizumab treatment for 12 months or longer (p<0,001). Well-controlled disease was more common in patients with a long omalizumab treatment duration (p<0,001). The treatment responses were similar for those receiving continuous omalizumab treatment over 6 months and for those whose omalizumab treatment was discontinued in 6 months and reapplied in case of relapse. Combination therapy was less observed in well-controlled patients (p<0,001). The family history of asthma (p=0,01) was less and disease duration (p=0,041) was shorter in patients with well-controlled disease. There was no correlation between treatment response and laboratory values. Total treatment duration was longer in patients with relapse (p