Salisbury Archeologisch Rapport 304

Op de geomorfologische kaart ligt het plangebied deels in een veenkoloniale ontginningsvlakte dat relatief hooggelegen is en deels in de bebouwde kom van Hoogersmilde. In de omgeving van het plangebied ligt een grondmorenewelving). Het plangebied lijkt te liggen op de overgang van de hoger gelegen grondmorenewelving naar het lager gelegen veenkoloniale ontginningsvlakte. In het Paleolithicum bezochten jagers/verzamelaars het gebied. In het Mesolithicum maakte men gebruik van de grote verscheidenheid aan voedsel in de bossen en meren die het landschap van die tijd kenmerken. Vanaf het Laat-Mesolithicum trad er een verschuiving van bewoning op in de richting van de beekdalen. In het hele onderzoeksgebied kunnen laat-paleolithische en mesolithische vindplaatsen voorkomen. In het Neolithicum schakelde men over naar een volledig agrarische manier van leven. Sporen van neolithische culturen kunnen worden aangetroffen op het Drents Plateau op de hogere delen van het landschap. Het plangebied was in deze periode nog niet overdekt met veen en resten uit het Neolithicum kunnen hier worden aangetroffen. Het grootste deel van de vindplaatsen uit de Vroege- en Midden Bronstijd ligt op de arme dekzandgronden, op dezelfde plaatsen als in het Neolithicum. In het onderzoeksgebied is bewoning van deze periode dan niet meer mogelijk omdat het gebied dan overdekt geraakt is met veen. Vanaf de Nieuwe tijd is bewoning in het gebied weer mogelijk door de hoogveentonginningen. Hoogersmilde is ontstaan in circa 1633. De kanalen dienden aanvankelijk vooral voor het vervoer van turf naar Holland en andere streken. Delen van de Drentsche Hoofdvaart waar het plangebied langs ligt, werden hiervoor al in de 17e eeuw gegraven. De huidige vorm, als verbinding tussen de Reest bij Meppel en de Smildervaart bij Assen, kwam in 1780 gereed. Voor het plangebied geldt een middelhoge verwachting op het aantreffen van archeologische resten uit het Paleolithicum, het Mesolithicum en Neolithicum. Een lage verwachting geldt voor de perioden vanaf de Bronstijd. In de omgeving van het plangebied lijkt de bodem nog intact doordat het dekzand is afgedekt door veen. Het overgrote deel van het plangebied is altijd onbebouwd geweest en kan daardoor eveneens nog grotendeels intact zijn. Alleen ter hoogte van de bestaande bebouwing en de gasleiding wordt verwacht dat de bodem niet meer intact is. Indien het plangebied door middel van diepploegen is bewerkt is de bodemopbouw eveneens niet meer intact. In het plangebied is in eerste instantie een verkennend booronderzoek uitgevoerd met een minimale boordichtheid van 6 boringen per hectare. Aangezien het plangebied een omvang heeft van circa 8000 m2 is het minimumaantal van 6 boringen gezet. Bij het verkennend booronderzoek is gebruik gemaakt van Edelmanboor met een diameter van 7 cm. De boringen zijn tot maximaal 1,2 m -mv gezet. De boringen zijn doorgezet tot circa 30 cm in de C-horizont van het dekzand. Daar waar de bodem nog deels intact was zijn vervolgens de boringen opnieuw gezet met een 15 cm Edelmanboor om zo een groter monstervolume te krijgen. De grond uit deze boringen is vervolgens gezeefd over een 3 mm zeef en onderzocht op de aanwezigheid van archeologische indicatoren zoals houtskool, vuursteen en aardewerk. De bodemopbouw in het plangebied bestaat van boven naar beneden uit een bouwvoor op een verstoorde laag op dekzand. De bodem binnen het plangebied is grotendeels verstoord. Daarnaast zijn tijdens het veldonderzoek geen archeologische indicatoren aangetroffen. De uitvoering van het plan zal dan ook geen consequenties hebben