The anthropological philosophy of Stefan Pawlick

Pytanie o człowieka pojawiło się w kulturze europejskiej na samym jej początku, jednak szczególnie ważne stało się w XIX i XX wieku, gdy podjęta została próba ponownego odczytania filozofii Kanta. Rodzący się neokantyzm z postulatem "powrotu do Kanta" przyczynił się do powstania współczesnej antropologii filozoficznej. Właśnie analiza myśli Kanta, filozofa, który pyta, "czy człowiek z natury jest dobry czy zły?", a także "kim jest człowiek?", wpływa na postawę Pawlickiego, na jego stosunek do człowieka. Pawlicki nie jest przedstawicielem nurtu antropologii filozoficznej, ale jego poglądy mają podstawę w przyjętej antropologii, która jest ugruntowana na pytaniu o Ja, które jest podstawą dla uprawiania filozofii. Pawlicki zauważa, że antropologia, która w jego czasie koncentrowała się na pochodzeniu człowieka, powinna podejmować problem stosunku duszy i ciała. Nie chce on zredukować badań nad człowiekiem do natury, lecz rozszerzyć na to, co psychiczne. Zagadnienie Ja osobowego rozważa przez pryzmat tej relacji. Myślę, więc jestem. Ta podstawowa zasada jest podstawą filozofii Pawlickiego. Zainteresowanie człowiekiem przejmuje od filozofów starożytnych, od św. Tomasza, ale również od Schopenhauera, którym zajmuje się w pracy doktorskiej. Swoje poglądy Pawlicki próbuje wyrazić przy pomocy dyskusji filozoficznej wokół samego człowieka i jego miejsca w świecie. Pawlicki rozważa ten problem z perspektywy nauk przyrodniczych, ale również nauk humanistycznych. Włącza się w ten sposób w dyskurs wokół filozofii Kanta i jego dualizmu, w którym to, co praktyczne, oddzielone jest od tego, co teoretyczne. Pawlicki chce doprowadzić do powiązania tych wątków na gruncie refleksji metafizycznej i teologicznej.Questions about man have been asked in European culture from the very beginning, but they are especially important in the nineteenth and twentieth centuries, when an attempt is being made to re-read Kant's philosophy. Emerging neo-Kantianism, which postulates a 'return to Kant', has contributed to the establishment of modern anthropological philosophy. The analysis of Kant's thoughts - the philosopher who asked "Is man good or bad by nature?", and "What is man?" - also influences Pawlicki's mindset and his attitude to man. Pawlicki is not representative of the mainstream of philosophical anthropology, but his thoughts are grounded in th eadopted anthropology, which is based on the experiences of 'I', as a person who know that he exists. This experience is the background for philosophical dispute. Pawlicki notes that anthropology, which concentrated at that time on the descent of the human being, should take a problematic attitude to the relationship between body and spirit. Pawlicki refuses to reduce the research on human beings to the level of nature, except their psycho-physical nature. Therefore, he reflects on the philosophy on the personal 'I', and analyses it in this regard. 'My' experiences 'myself', 'my existence', such as the Cartesian cogito ergo sum, and is an essential principle in Pawlicki's philosophy. His interest in humanity is derived from ancient philosophers such as Thomas Aquinas, Descartes, Kant and Schopenhauer, who was involved in his doctoral dissertation. Pawlicki tries to express his views with the help of philosophical discussion about man and his place in the world. He undertakes this problem from the perspective of natural sciences, such as the human sciences. In the dispute over Kant's philosophy and his dualisms, in which he divides what is practical from what is theoretical, Pawlicki creates unities though metaphysics. He works to connect both aspects on the basis of metaphysical and theological reflection