The casual structures in the holy Qur'an

İnsanlık tarihinin en eski dillerinden biri olan Arapça, Kur’an dili olması sayesinde, konuşulduğu bölgenin sınırlarını aşıp tüm Müslümanların hem din, hem de edebiyat dili haline gelmiştir. Ayrıca Arap dili, dünyada konuşulan birçok dile de nüfuz etmiştir. İnsanlığa bir hidayet rehberi olarak gönderilen Kur’ân-ı Kerim, doğal olarak Hz. Muhammed (s.a.v)’in yaşadığı toplumun diliyle inmiştir. Allah’ın insanlara rehber olmak üzere son elçisi vasıtasıyla gönderdiği son kitabı Kur’ân-ı Kerim, indirildiği andan itibaren, kendisinin okunup anlaşılmasını ve açıklanmasını istemiştir. Ona inanan ve gönül veren insanlar, bu ilâhî emir istikametinde, Kur’ân’ın kendine özgü edebî üslubunu da dikkate alarak, ilk dönemden itibaren onu doğru okuyup anlayabilmek için çeşitli çalışmalar yapmışlardır. Meâni’l-Kur’ân, Garîbu’l-Kur’ân, Te’vîlü Müşkili’l-Kur’ân ve İ‘râbu’l-Kur’ân türü eserler, ilk dönemlerden itibaren Kur’an’ın anlaşılması yolunda yapılan çalışmalardır. Bu tür eserlerin yanında, Kur’an’ın anlaşılması için, Arap dili de her yönüyle incelenmiş, Arap dili ve belâgatı alanında birçok çalışma yapılmış, günümüzde de yeni çalışmalar yapılmaktadır. Bu çalışmamızın amacı da, Kur’an-ı Kerim’in anlaşılması doğrultusunda sebep anlamı veren yapıları ortaya koymaya çalışmaktır. Bu çalışmanın özellikle Kur’an üzerinde etüt yapan araştırmacılara, özellikle Kur’an İle İlgili yapılan tercümelere sebep bağlamında farklı bir perspektif verebileceği ümidini taşımaktayız.Arabic, one of the oldest languages in human history, has transcended its regional borders within which it is natively spoken and has become the language of religion and literature for Muslims worldwide due to its status of being the language of the Qur’an. Moreover, the Arabic language—whether it be its vocabulary, logic, and/or grammar—has entered into a wide range of languages spoken throughout the globe. Sent as a guidance for humanity, the Holy Qur’an was first revealed in the language of the society in which Allah’s Prophet Muhammed (SAWS) lived. Being a source of guidance, the Qur’an has besieged to be understood from the very first instant of its revelation to humankind. Those who believe in and who love the Qur’an, as a requisite of its divine command, have dedicated their lives both to reading and correctly understanding its meanings. Works, such as Me’âni’l-Qur’an ( معاني القرآن ), Ğarîbu’l-Qur’an ( غريب القرآن ), Te’wîlu Muşkili’l-Qur’an ( تأويل مشكل القرآن ), and I’râbu’l-Qur’an ( إعراب القرآن ), are among the those whose authors had the utmost desire to understand the message of guidance expressed through the Qur’an. In conjunction with such works, every known aspect of the Arabic language itself has been analyzed in order to further understand the Qur’an. Just as many works have been composed examining the Arabic language and its eloquence, so today are new works being produced. The purpose of the current study is to delineate the linguistic structures in the Qur’an which give the meaning of reason/cause (AR: سبب “sebeb”) in order to contribute to the existing literature on understanding the Holy Qur’an. It is our hope that this study will open new horizons for researchers studying the Qur’an and that it will be a source of light for those reading translations of the Qur’an’s vast ocean of meanings