Porównanie częstości występowania epizodów hipoglikemii u chorych na cukrzycę typu 2 z przewlekłą chorobą nerek leczonych insuliną lub glibenklamidem

Wstęp. Hipoglikemia jest jednym z objawów ubocznych obserwowanych przy stosowaniu glibenklamidu — leku doustnego używanego w leczeniu cukrzycy. Hipoglikemia może występować częściej z powodu obniżonego metabolizmu tego leku u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek. Celem pracy była ocena częstości występowania hipoglikemii u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek leczonych glibenklamidem w porównaniu z chorymi otrzymującymi insulinę. Metody. Do badania zakwalifikowano 87 pacjentów z cukrzycą typu 2 i niewydolnością nerek w stadium 3.–4. Na podstawie zastosowanego leczenia hipoglikemizującego zostali oni podzieleni na dwie grupy: pacjentów otrzymujących glibenklamid (n = 44) oraz leczonych insuliną (n = 43). Następnie odnotowano dane demograficzne, poziom kreatyniny w surowicy krwi, liczbę epizodów hipoglikemii w ciągu ostatniego roku oraz dane dotyczące liczby zużytych leków. Analizę przeprowadzono za pomocą oprogramowania SPSS Software. Wyniki. Nie obserwowano znamiennej różnicy między badanymi grupami w odniesieniu do wieku i masy ciała pacjentów, poziomu wskaźnika filtracji kłębuszkowej (GFR), czasu trwania cukrzycy oraz jej wyrównania. Ponadto stwierdzono że u 38% pacjentów w grupie leczonych glibenklamidem oraz u 32% chorych z grupy otrzymujących insulinę wystąpił co najmniej jeden epizod hipoglikemii. W obu grupach nie było znamiennej korelacji między dawką przyjmowanego leku a liczbą incydentów hipoglikemii. Wnioski. Badanie wykazało brak istotnej różnicy w liczbie objawowych epizodów hipoglikemii między grupami pacjentów z cukrzycą i przewlekłą chorobą nerek leczonych glibenklamidem a grupą chorych z cukrzycą, i tym samym z powikłaniem, otrzymujących insulinę