Sekwencyjna terapia inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR u niepalącej pacjentki z uogólnionym rakiem niedrobnokomórkowym płuca z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) najczęściej jest rozpoznawany w stadium miejscowo zaawansowanym lub uogólnionym. U około 10–15 % chorych na NDRP rasy kaukaskiej oraz 30–40% rasy żółtej stwierdza się obecność mutacji aktywujących w genie EGFR. W tej grupie pacjentów zastosowanie inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) związanych z receptorem naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) pierwszej i drugiej generacji wydłuża czas wolny od progresji choroby (PFS) w porównaniu z chemioterapią paliatywną, przy korzystniejszym profilu toksyczności oraz lepszej jakość życia chorych. Jednak średnio po 12 miesiącach terapii rozwija się nabyta oporność na terapie celowane molekularnie, najczęściej uwarunkowana pojawieniem się mutacji oporności T790M. Zastosowanie TKI EGFR trzeciej generacji (ozymertynibu) u pacjentów z obecnością mutacji T790M wydłuża czas wolny od progresji w porównaniu ze standardową chemioterapią dwulekową. W pracy przedstawiono przypadek sekwencyjnego zastosowania terapii TKI u niepalącej chorej na uogólnionego NDRP z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR