Chłoniak Hodgkina — bliżej leczenia bez niepowodzeń

A major challenge in the clinical research on Hodgkin lymphoma (HL) is an optimization of the current treatment algorithms in a way that would reduce late toxicity without compromising efficacy. Population based studies evaluating late effects of treatment of HL of limited stage indicate a risk of relapse at 10% to 20%, mostly occurring within the first 3 years post-therapy, and on the other hand, a risk of second malignancy or cardiovascular disease increasing constantly and markedly exceeding the corresponding risk in healthy people. Elevated risk of late complications is attributed to the oncogenic potential of combined modality treatment including both cytotoxic agents and mediastinal irradiation but randomized trials successfully addressing radiation-free and/or alkylator-free regimens that could change a paradigm of combined chemo- and radiotherapy have not been performed. In this review, we present in brief guideline-based treatment outcomes, new data from the recent studies related to the risk-adapted therapy guided by the early response assessment with interim positron emission tomography/computed tomography, studies on recurrent disease as well as novel agents. It is hoped that recent advances in the field of immunotherapy including toxin conjugated anti-CD30 antibody and checkpoint inhibitor anti-PD1 antibody will drive a progress in the systemic treatment of HL as it already happened in some solid tumors.Głównym problemem badawczym w odniesieniu do chłoniaka Hodgkina (HL) jest takie udoskonalenie programu leczenia, aby zmniejszyć występowanie powikłań późnych, nie redukując skuteczności terapii. Ocena odległych wyników leczenia chorych na HL w niskich stadiach zaawansowania wskazuje, że ryzyko nawrotu wynosi 10–20% i występuje głównie w pierwszych 3 latach po zakończeniu leczenia, natomiast ryzyko zachorowania na drugi nowotwór lub choroby układu sercowo-naczyniowego stale rośnie i znacznie przekracza ryzyko w populacji kontrolnej. Zwiększone ryzyko późnych powikłań jest przypisywane onkogennemu działaniu skojarzenia cytostatyków i napromieniania śródpiersia, jednak dotychczas przeprowadzone randomizowane badania nie przyniosły wystarczająco przekonujących wyników, aby zmienić kanon terapii skojarzonej. W niniejszej pracy w skrócie przedstawiono wyniki leczenia według aktualnych zaleceń oraz nowe dane wynikające z ostatnio opublikowanych lub prezentowanych badań dotyczących strategii leczenia adaptowanych do wczesnej oceny odpowiedzi z zastosowaniem metod tomografii komputerowej/tomografii emisyjnej pozytonowej, badań dotyczących leczenia choroby nawrotowej i nowych leków. Obecnie, uzasadnione nadzieje na dalszy postęp w leczeniu systemowym HL wiąże się, jak i w przypadku wielu innych nowotworów, z rozwojem immunoterapii — zastosowaniem przeciwciała anty-CD30 sprzężonego z toksyną komórkową oraz przeciwciał blokujących fizjologiczne mechanizmy ograniczające reaktywność limfocytów cytotoksycznych — anty-PD1