Leczenie nowo zdiagnozowanej padaczki

Standardy medyczne stają się ogólnie przyjętą strategią praktyki lekarskiej. Mają one na celu pomoc w optymalizacji leczenia. Określają także minimum procesu diagnostyczno-terapeutycznego. Celem leczenia padaczki jest pomoc choremu w uzyskaniu zadowalającego dostosowania się do wymogów życia. W szczególności chodzi o ustąpienie bądź zmniejszenie częstości napadów, zmniejszenie ich ciężkości, zapobieganie nawrotom oraz uzyskanie dobrego efektu terapeutycznego przy jak najmniejszych objawach toksycznych. Wybór leku przeciwpadaczkowego dla określonej postaci napadów padaczkowych nie jest łatwy. Nie ma bowiem dobrych badań porównawczych na temat stosowania określonych leków w różnych postaciach klinicznych napadów. Zatem porównanie toksyczności leków jest głównym czynnikiem wpływającym na wybór leku pierwszego rzutu. Napady padaczkowe u około 70–75% chorych są dobrze kontrolowane jednym lekiem. Pozostałe 20–25% chorych należy do grupy opornych na leczenie, to znaczy wymagają stosowania więcej niż jednego leku. W ciągu ostatnich kilku lat na rynek polski wprowadzono wiele nowych leków przeciwpadaczkowych. Idealny lek przeciwpadaczkowy powinien się cechować szerokim spektrum terapeutycznym, a jednocześnie — być wolnym od działań niepożądanych i teratogennych, łatwym do monitorowania i niewchodzącym w interakcje z innymi lekami. Nowe leki nie spełniają wszystkich tych właściwości idealnego leku, niemniej jednak ostatnie badania wykazują pewną ich przewagę w stosunku do leków starszej generacji. Coraz większego znaczenia nabiera leczenie oparte na dowodach. Przedstawiony raport Amerykańskiej Akademii Neurologii wychodzi naprzeciw wielu zasadniczym pytaniom: jaki lek należy włączyć w nowo rozpoznanej padaczce, a jaki wybrać w leczeniu padaczek lekoopornych? Omówiono siedem nowych leków przeciwpadaczkowych, które znalazły zastosowanie w leczeniu nowo rozpoznanej padaczki z napadami częściowymi lub uogólnionymi