Operacje bariatryczne w praktyce

Otyłość jest ważnym wyzwaniem dla zdrowia publicznego naszych czasów. Nadwaga i otyłość zwiększają ryzyko zachorowalności na cukrzycę typu 2, chorobę niedokrwienną serca, niewydolność serca oraz sprzyjają rozwojowi nowotworów i zwiekszają ryzyko zgonu. Jedną z chorób towarzyszących otyłości jest cukrzyca typu 2. Według raportu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), który ukazał się w 2016 roku, obecnie na cukrzycę choruje na świecie 422 miliony osób (90% to chorzy z cukrzycą typu 2). Podstawowymi kryteriami kwalifikacji do operacji bariatrycznej są wiek pacjenta i indeks masy ciała (BMI). Obecnie zaleca się operację metaboliczną pacjentom z BMI ≥ 40 kg/m2 niezależnie od kontroli glikemii oraz chorym z BMI ≥ 35 kg/m2, u których cukrzyca jest źle kontrolowana leczeniem farmakologicznym. W wytycznych American Diabetes Association podkreślono również, że należy rozważyć operację metaboliczną u pacjentów z BMI 30–35 kg/m2 i niewystarczającą kontrolą glikemii. Operacje bariatryczne można podzielić na trzy główne grupy: restrykcyjne, wyłączające oraz łączące oba te elementy. Koszty leczenia chirurgicznego otyłości w perspektywie kilku lat są niższe niż leczenie zachowawcze. Główny cel chirurgicznego leczenia otyłości to redukcja masy ciała i chorób towarzyszących otyłości, do których zalicza się choroby układu krążenia. Otyłość jest silnie związana także ze zwiększonym ryzykiem kilku rodzajów nowotworów, w tym piersi u kobiet po menopauzie, endometrium, raka okrężnicy, wątroby, trzustki i jajnika. W celu osiągnięcia najlepszych efektów, najważniejsza jest właściwa kwalifikacja do operacji bariatrycznej/metabolicznej, a podstawę stanowi pierwsza wizyta i szczera rozmowa pacjenta z chirurgiem bariatrycznym