Rola alkalizacji w nefroprotekcji — nowe spojrzenie na stary problem

Zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej sąjednym z głównych objawów towarzyszących rozwojowii progresji przewlekłej choroby nerek (CKD).Objawowa kwasica metaboliczna rozwija się u osóbz CKD w 4. i 5. stadium zaawansowania, szczególniegdy estymowana filtracja kłębuszkowa (eGFR)obniża się do mniej niż 25 ml/min/1,73 m2. Klinicznenastępstwa kwasicy, jako opóźnienie wzrostuu dzieci, postępujące zaburzenia kostne, zwiększonadegradacja mięśni z towarzyszącymi zaburzeniamisyntezy albumin czy też skłonność do infekcji, sądobrze znane i opisane. W zaleceniach KDQI rekomendujesię wyrównywanie stężenia wodorowęglanóww surowicy do wartości ponad 22 mmol/l, abyzapobiegać rozwojowi powyższych zaburzeń.Prawie 20 lat temu opublikowano wyniki badańeksperymentalnych przeprowadzonych na szczurachz CKD wywołaną za pomocą subtotalnej nefrektomii,w których wykazano, że suplementacjawodorowęglanem sodu bądź innymi środkami alkalizującymimoże zapobiegać rozwojowi zmian cewkowo-śródmiąższowych oraz w znaczących sposóbzapobiega spadkowi GFR. W ciągu ostatnichkilku lat obserwacje te potwierdzono także u ludziz CKD. Metaanaliza podsumowująca opublikowanebadania dotyczące tego zagadnienia wykazałaogólną poprawę eGFR o 3,2 ml/min/1,73 m2 orazzmniejszenie o 79% zagrożenia rozwoju schyłkowejniewydolności nerek w czasie trwania badańz użyciem środków alkalizujących. Ustalono także,że terapię alkalizującą należy prowadzić tak, abyutrzymać stężenie wodorowęglanu w surowicyw granicach 22–28 mmol/l. Powyższe wyniki badańniewątpliwie mają znaczenie dla przebiegu klinicznegoCKD i wskazują, że wyrównywanie kwasicymetabolicznej ma znaczenie nefroprotekcyjnew tym zespole chorobowym