Gwałtownie postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek - problemy postępowania terapeutycznego

Gwałtownie postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek jest postacią kliniczną zapalenia o szczególnie ciężkim przebiegu klinicznym prowadzącym w ciągu kilku tygodni do schyłkowej niewydolności nerek. Spotyka się je najczęściej w przebiegu chorób układowych (toczeń, zapalenia małych naczyń z udziałem ANCA, krioglobulinemia samoistna mieszana, zespół Goodpasture’a i plamica Schönleina-Henocha), rzadziej występuje w postaci ograniczonej do nerek. Rokowanie co do życia jest niepewne, zależne od choroby podstawowej, gorsze w przypadkach zespołów płucno-nerkowych. Zaawansowanie zmian nerkowych i reakcja na leczenie decydują o rokowaniu co do zachowania lub powrotu czynności nerek. Skuteczność leczenia zależy przede wszystkim od wczesnego rozpoznania i wdrożenia adekwatnej terapii. Z uwagi na immunologiczne podłoże choroby, mimo odrębności etiopatogenetycznych, leczenie indukcyjne opiera się zwykle na stosowaniu skojarzonej terapii immunosupresyjnej, połączonej niekiedy z wymiennymi przetoczeniami osocza, zwłaszcza w przypadkach przebiegających z ostrą zapalną niewydolnością nerek. Metodą referencyjną w farmakoterapii gwałtownego postępującego kłębuszkowego zapalenia nerek pozostaje skojarzenie glikokortykosteroidów z cyklofosfamidem w postaci doustnej lub dożylnej. W leczeniu podtrzymującym, zwykle po 3 miesiącach od uzyskania remisji, wskazana jest konwersja cyklofosfamidu na mniej toksyczne leki, takie jak azatiopryna lub mykofenolan mofetylu. Doniesienia na temat stosowania leków biologicznych są, jak dotąd, skąpe i opierają się na wynikach badań eksperymentalnych lub prób klinicznych z udziałem małych grup chorych