Aktualne problemy w rozpoznawaniu i leczeniu ostrego i wysiękowego zapalenia ucha środkowego

Ostre zapalenie ucha środkowego (AOM) jest jedną z najczęstszych chorób zapalnych wieku dziecięcego. Największa zachorowalność występuje w okresie od 6. do 24. miesiąca życia. Wyróżnia się: zapalenia ropne, nawracające, zapalenia u niemowląt, zapalenia wirusowe, krwotoczne oraz martwicze. Objawami AOM są: otalgia nocna, gorączka, dreszcze, szumy uszne, niedosłuch. Czynniki etiologiczne to zakażenia bakteryjne lub wirusowe. W otoskopii stwierdza się przekrwienie z pogrubieniem błony bębenkowej. W leczeniu stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, obkurczające miejscowo błonę śluzową nosa, paracentezę, antybiotyki oraz przedmuchiwanie trąbek słuchowych. Wysiękowe zapalenie ucha środkowego (OME) jest chorobą zapalną ucha środkowego z wysiękiem w jamie bębenkowej z zachowaną błoną bębenkową i zaburzoną drożnością trąbki słuchowej. Najczęstsze zachorowania występują u dzieci pomiędzy 1. a 2. rokiem życia oraz w wieku przedszkolnym. Objawami OME są postępujący niedosłuch i ucisk w uszach. Wyróżnia się postać ostrą, podostrą i przewlekłą. Rozpoznanie choroby jest możliwe na podstawie obrazu otoskopowego oraz tympanometrii. Leczenie OME polega na stosowaniu leków mukolitycznych, wykonaniu paracentezy, odessaniu wydzieliny z ucha oraz założeniu drenażu wentylacyjnego. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 4, 287–29