Charakterystyka rozwoju cukrzycy typu 2 u chorych z prawidłową i upośledzoną tolerancją glukozy

Fasting plasma glucose concentrations (FPG) predict development of type 2 diabetes. Whether hyperglycemia evolves from normoglycemia gradually over time or as a step increase is not known. We measured plasma glucose and insulin levels during oral glucose testing in 35-to 64-year-old men and nonpregnant women from a population-based survey (Mexico City Diabetes Study) at baseline (n = 2,279) and after 3.25 (n = 1,740) and 7 years (n = 1,711) of follow-up. In subjects with normal glucose tolerance (NGT) on all three occasions (nonconverters; n = 911), FPG increased only slightly (0.23 &#177; 0.79 mmol/l, mean &#177; &#177; SD; P < 0.0001) over 7 years. In contrast, conversion to diabetes among NGT subjects (n = 98) was marked by a large step-up in FPG regardless of time of conversion (3.06 &#177; 2.57 and 2.94 &#177; 3.11 mmol/l, respectively, at 3.25 and 7 years; P < 0.0001 vs. nonconverters). Likewise, in subjects who converted to diabetes from impaired glucose tolerance (n = 75), FPG rose by 3.14 &#177; 3.83 and 3.12 &#177; 3.61 mmol/l (P < 0.0001 vs. nonconverters). Three-quarters of converters had increments in FPG above the 90th percentile of the corresponding increments in nonconverters. Converters had higher baseline BMI (30.4 &#177; &#177; 4.9 vs. 27.3 &#177; 4.0 kg/m2; P < 0.001) and fasting plasma insulin values (120 &#177; 78 vs. 84 &#177; 84 pmol/l; P < 0.02) than nonconverters; however, no consistent change in either parameter had occurred before conversion. In contrast, changes in 2-h postglucose insulin levels between time of conversion and preceding measurement were significantly (P < < 0.0001) related to the corresponding changes in FPG in an inverse manner. We conclude that, within a 3-year time frame, the onset of diabetes is very often rapid rather than gradual and is in part explained by a fall in glucose-stimulated insulin response.Wartości stężenia glukozy na czczo (FPG, fasting plasma glucose) wskazują, jakie jest ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2. Nie wiadomo, czy hiperglikemia rozwija się stopniowo, czy też narasta skokowo. W grupie mężczyzn i nieciężarnych kobiet w wieku 35&#8211;64 lat, biorących udział w badaniu populacyjnym Mexico City Diabetes Study, podczas doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT, oral glucose tolerace test) sprawdzano stężenie glukozy i insuliny w surowicy. Testy te przeprowadzono w czasie badania wstępnego (n = 2279) oraz po 3,25 (n = 1740) i 7 latach (n = 1711) obserwacji. Wśród osób z prawidłową tolerancją glukozy (NGT, normal glucose tolerance) w czasie wszystkich trzech badań (osoby niechorujące, n = 911) wartość FPG wzrosła nieznacznie (0,23 &plusmn; 0,79 mmol/l, średnia &plusmn; SD; p < 0,0001) w okresie 7 lat. Natomiast wystąpienie cukrzycy wśród osób z NGT (n = 98) poprzedzał znaczny wzrost FPG, niezależnie od czasu zachorowania (3,06 &plusmn; 2,57 i 2,94 &plusmn; 3,11 mmol/l, odpowiednio w 3,25. i 7. roku obserwacji; p < 0,0001 vs. osoby niechorujące). Podobnie u osób z upośledzoną tolerancją glukozy, które zachorowały na cukrzycę (n = 75), wartość FPG wzrosła o 3,14 &plusmn; 3,83 i 3,12 &plusmn; 3,61 mmol/l (p < 0,0001 vs. osoby niechorujące). U 3/4 osób, które zachorowały na cukrzycę, obserwowano wzrost FPG powyżej 90. percentyla rozkładu wzrostu glikemii u osób niechorujących na cukrzycę. U osób, które zachorowały na cukrzycę, stwierdzono wyższe wyjściowe wartości wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) (30,4 &plusmn; 4,9 vs. 27,3 &plusmn; 4,0 kg/m2; p < 0,001) i insulinemii na czczo (120 &plusmn; 78 vs. 84 &plusmn; 84 pmol/l; p < 0,02) niż u osób niechorujących, mimo że nie zaobserwowano zmian żadnego z tych parametrów przed zachorowaniem. Przeciwnie, zmiany stężenia insuliny, w stosunku do wcześniejszych oznaczeń, w 2. godzinie testu tolerancji glukozy wykazywały istotną statystycznie odwrotną zależność (p < 0,0001) z odpowiadającymi zmianami w FPG. W czasie 3-letniej obserwacji stwierdzono, iż początek cukrzycy charakteryzuje się częściej skokowym niż stopniowym wzrostem glikemii, co można w pewnym stopniu wyjaśnić zmniejszeniem uwalniania insuliny w odpowiedzi na stymulację glukozą