Wpływ wybranych markerów reakcji zapalnej na wystąpienie i czas trwania częściowej remisji cukrzycy typu 1

INTRODUCTION. Aim of the study was to asses the influence of selected inflammatory markers on occurrence and duration of remission in type 1 diabetes. MATERIAL AND METHODS. 224 patients with newly diagnosed type 1 diabetes were qualified to the study. Partial remission was defined as HbA1c below 7% and daily exogenous insulin requirement below 0.5 U/kg and positive C-peptide level. The occurrence and duration of remission was assessed during regular visits in out-patient clinic. We divided patients according to occurrence of remission and its duration (above and below 1 year). The following inflammatory markers were taken into account: white blood cell count (WBC), serum C-reactive protein concentration (CRP), erythrocyte sedimentation rate (ESR), and concentration of serum myeloperoxidase (MPO). RESULTS. 175 patients achieved partial remission. When compared with patients who did not experience remission remittents showed lower WBC (6.2 &#177; &#177; 1.4 v. 7.1 &#177; 2.7 103/ul; p < 0.03) and ESR (5.1 &#177; &#177; 3.3 v. 8.3 &#177; 12.2 mm/h; p < 0.02). Patients with shorter duration of remission had higher serum MPO level (250.6 &#177; 139.5 v. 163.9 &#177; 82.7 ng/ml; p = 0.008). Using logistic regression, significant association between serum MPO level (OR = 0.34, 95% CI: 0.12&#8211; &#8211;0.94; p < 0.03) and duration of remission was found. CONCLUSIONS. The results of this study show that inflammatory process influences occurrence and duration of remission in patients with type 1 diabetes. MPO seems to be a prognostic marker of duration of remission. The higher serum concentration of the MPO, the shorter duration of remission in patients with type 1 diabetes. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 3: 94&#8211;100)WSTĘP. Celem badania była ocena wpływu wybranych markerów reakcji zapalnej na wystąpienie i czas trwania remisji w cukrzycy typu 1. MATERIAŁ I METODY. W badaniu uczestniczyło 224 pacjentów z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 1. Częściową remisję choroby definiowano jako: HbA1c poniżej 7%, dobowe zapotrzebowanie na egzogenną insulinę poniżej 0,5 j./kg masy ciała i stężenie peptydu C powyżej 0,5 ng/ml. Wystąpienie i czas trwania remisji określono na podstawie regularnej kontroli w poradni diabetologicznej. Pacjentów podzielono na podstawie występowania remisji i czasu jej trwania (poniżej i powyżej roku). W analizie uwzględniono: liczbę białych krwinek (WBC), stężenie białka C-reaktywnego (CRP), odczyn opadania krwinek czerwonych (ESR) i stężenie mieloperoksydazy (MPO) w surowicy. WYNIKI. U 175 pacjentów wystąpiła częściowa remisja. U osób z remisją stwierdzono niższe wartości WBC (6,2 &#177; 1,4 v. 7,1 &#177; 2,7 103/ul; p < 0,03) i ESR (5,1 &#177; 3,3 v. 8,3 &#177; 12,2 mm/h; p < 0,02). Pacjenci z krótszym czasem trwania remisji mieli wyższe stężenie w surowicy MPO (250,6 &#177; 139,5 v. 163,9 &#177; 82,7 ng/ml; p = 0,008) niż osoby z remisją trwającą powyżej roku. W analizie regresji logistycznej wykazano istotny związek między stężeniem MPO a czasem trwania remisji (OR = 0,34, 95% CI: 0,12&#8211;0,94; p < 0,03). WNIOSKI. Proces zapalny istotnie wpływa na wystąpienie i czas trwania remisji u chorych na cukrzycę typu 1. Mieloperoksydaza wydaje się być prognostycznym markerem czasu trwania remisji. Im wyższe stężenie MPO, tym krótszy czas trwania remisji w cukrzycy typu 1. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 3: 94&#8211;100