Nowe wymiary leczenia schizofrenii

Wstęp. Autor niniejszej pracy na podstawie wyników badania STOP — olanzapina (Zolafren) versus perazyna — przedstawił różnice w ponadstandardowych wymiarach terapii między neuroleptykami klasycznymi a atypowymi. Poszukiwano jakościowych wyjaśnień dla ilościowych różnic stwierdzonych w badaniu STOP. Materiał i metody. Opierając się na wynikach skali PANSS, ustalono determinanty kliniczne dla trzech wymiarów: prospołecznego, prokognitywnego oraz funkcjonowania emocjonalnego. Wyniki. Olanzapina w specyficzny sposób oddziaływała w wymiarze prospołecznym (gdzie efekt wynikał z poprawy w zakresie objawów negatywnych), w wymiarze poznawczym (przez zmniejszenie psychotycznej dezorganizacji i zaburzeń nastroju) oraz ujawniała istotny efekt przeciwdepresyjny. Leczenie perazyną wiązało się z indukcją jedynie niespecyficznych determinantów dla trzech badanych wymiarów, a ponadto ewentualna poprawa kliniczna była uzależniona od zakresu towarzyszących terapii objawów pozapiramidowych. Wnioski. Leczenie za pomocą neuroleptyków atypowych umożliwia pozytywne oddziaływanie w zakresie funkcjonowania społecznego, poznawczego oraz emocjonalnego pacjentów, co ma decydujące znaczenie dla powodzenia całego planu leczenia schizofrenii. Zastosowanie neuroleptyków klasycznych zmniejsza potencjalną skalę efektów terapii (wymiar prospołeczny i prokognitywny) lub efekty te stają się w ogóle nieosiągalne (wymiar emocjonalny)