Attitudes of psychiatrists to psychotherapy in Poland

WSTĘP: Celem badania było opisanie wiedzy lekarzy psychiatrów na temat psychoterapii, ich nastawienia do leczenia psychoterapeutycznego, ocen zastosowania praktycznego psychoterapii i motywacji w kierowaniu pacjentów na leczenie tą metodą. MATERIAŁ I METODY: Kwestionariusz przygotowany na potrzeby obecnego badania został udostępniony on line w zamkniętym portalu adresowanym do lekarzy psychiatrów, liczącym około 2500 użytkowników. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 232 lekarzy, 62% kobiet i 38% mężczyzn, w wieku 27–76 lat (± 9,72 roku), o stażu pracy od pół roku do 51 lat (± 9,78 roku), pracujących na oddziałach szpitalnych (52%), w ośrodkach prywatnych (22%) oraz przychodniach publicznych (25%). Wyłącznie praktykę lekarską zadeklarowało 74% badanych, a 26% także praktykę psychoterapeutyczną. Wiedzę na temat więcej niż dwóch rodzajów psychoterapii deklarowało 74% osób, a 82% badanych brało udział w szkoleniach psychoterapeutycznych, choć 59% rzadko. Zdaniem 69% psychiatrów psychoterapia to odpowiednia metoda leczenia zarówno zaburzeń psychotycznych, jak i niepsychotycznych, a zdaniem 27% — zaburzeń niepsychotycznych. Ponad 90% badanych uznaje psychoterapię za skuteczną metodę leczenia zaburzeń psychicznych. Zdaniem 66% osób włączenie psychoterapii w proces leczenia jest zawsze korzystne dla tego procesu, a zdaniem 26% lekarzy pomaga w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych. Większość badanych (91%) uważa psychoterapię za potencjalnie samodzielną metodę leczenia zaburzeń psychicznych, 93% lekarzy zdarza się kierować swoich pacjentów na psychoterapię bez rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, ale większość podejmuje taką decyzję rzadko (60%). Lekarze deklarują, że zalecają psychoterapię ponad jednej trzeciej pacjentów — 39% ponad połowie pacjentów, a 34% pomiędzy jedną trzecią a połową pacjentów. Pacjenci są w połowie wypadków kierowani w celu podjęcia psychoterapii już na początku leczenia farmakologicznego lub po uzyskaniu poprawy w jego trakcie (34%). Najczęściej na psychoterapię kierowani są pacjenci z rozpoznaniami F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% oraz F50-F59 — 19%, natomiast rzadko (2%) F20-F29 (według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych). Terapia poznawczo-behawioralna jest wskazywana jako obecna w standardach leczenia przez 70% lekarzy, natomiast mniejsze odsetki dotyczą zdania na temat jej wiarygodności i rzetelności, naukowych podstaw i kierowania przez lekarzy do tej formy leczenia. Podkreślano, że terapie psychoanalityczne i psychoterapeutyczne byłyby częściej obecne w standardach, gdyby ich autorami byli sami uczestnicy badania. Lekarze psychoterapeuci częściej uczestniczą w konferencjach poruszających zagadnienia psychoterapii. Deklarują także bardziej pozytywne opinie na temat skuteczności psychoterapii, stosowania się do jej zaleceń w praktyce i częstszego kierowania pacjentów na tego typu terapię — częściej bez zainicjowania leczenia farmakologicznego. Psychiatrzy niepracujący jako terapeuci częściej także wskazywali na włączenie psychoterapii jako obojętne lub szkodliwe dla wyników leczenia. WNIOSKI: Przedstawione wyniki powinny być porównane z rezultatami innych badań, przeprowadzonych z zastosowaniem odmiennej metodologii, w celu dokonania pełnego opisu wiedzy i nastawień lekarzy psychiatrów na psychoterapię, przede wszystkim w kontekście zachowań w praktyce klinicznej.INTRODUCTION: The purpose of the study was to describe the psychiatrists’ knowledge about psychotherapy, their attitudes to psychotherapeutic treatment, evaluation of practical application of psychotherapy in clinical practice and behaviors as regards referral of patients to psychotherapy. MATERIAL AND METHODS: The questionnaire prepared for the current study was made available online in a closed portal addressed to physicians, with approximately 2,500 users registered as psychiatrists. RESULTS: The study included 232 physicians (62% women; 38% men), aged 27–76 years (± 9.72), with clinical practice between six months and 51 years (± 9.78) working in hospital departments (52%), private centers (22%) and public outpatient clinics (25%). 74% of psychiatrists declared knowledge of more than two psychotherapeutic modalities, and 82% of respondents participated in psychotherapeutic courses or conferences, though 59% rarely. According to 69% of psychiatrists psychotherapy is effective method of treating both psychotic and non-psychotic disorders, and according to 27% only of non-psychotic disorders. More than 90% of the respondents consider psychotherapy to be an effective treatment for mental disorders. According to 66% of people, inclusion of psychotherapy in the treatment process is always beneficial for this process, and 26% of physicians think it is beneficial for the treatment of non-psychotic disorders. Most of the respondents (91%) consider psychotherapy a potentially independent method of treating mental disorders. 93% of physicians refers patients for psychotherapy without starting pharmacological treatment, but most physicians (60%) make this decision rarely. Psychiatrists declare that they recommend psychotherapy for over a third of patients — 39% to more than half of patients, and 34% to between one third and half of patients. Patients are referred to psychotherapy at the beginning of pharmacological treatment in half of cases or after symptomatic improvement (34%). Patients with diagnoses in following International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (tenth revision) chapters are most frequently referred to psychotherapy: F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% and F50-F59 — 19%, but rarely (2%) with diagnoses F20-F29. Behavioral cognitive therapy is indicated as being present in treatment standards by 70% of physicians, while lower rates refer to indications of its reliability, its scientific basis, and the referral of patients to this form of treatment. Psychoanalytic and psychotherapeutic therapies were indicated more frequently in the standards if the responders were themselves authors of treatment guidelines. Physicians-psychotherapists more often participate in conferences dealing with psychotherapy. They also declare more positive opinions on the effectiveness of psychotherapy, adhere to the recommendations of psychotherapy in practice and declare higher frequency of referral of patients to therapy. They more often refer patients to therapy without initiating pharmacological treatment. Psychiatrists who did not work as therapists more often also indicated the inclusion of psychotherapy as neutral or detrimental to treatment outcomes. CONCLUSIONS: The presented results should be compared with the results of other studies conducted using another methodology in order to fully describe the psychiatrists’ knowledge and attitudes to psychotherapy, primarily in the context of behavior in clinical practice