Związek hiperinsulinemii z uszkodzeniem serca i nerek w pierwotnym nadciśnieniu tętniczym

Background Hyperinsulinemia is one of the risk factors for unfavourable course ofprimary arterial hypertension, whose effect on the development of complications is still unclear. The purpose of the study was to evaluate the relationship between hyperinsulinemia and the features of left ventricular hypertrophy as well as selected biochemical parameters of renal function. To determine the role of chronic, increased insulin secretion in primary arterial hypertension we compared the effect of hypertension duration on the above mentioned phenomena in groups with high and low insulin secretion. Methods The study population consisted of 110 men with primary arterial hypertension, of whom 71 patients with mild to moderate hypertension were submitted for final statistical analysis. In each patient a case history, physical examination, insulinemia during oral glucose tolerance test (OGTT), blood pressure measurements (conventional and noninvasive using ABPM), ECG at rest and after exercise, echocardiograms and selected biochemical tests including creatinine and urea were obtained.Results Based upon the sum of insulin secreted during OGTT the patients were divided into those with high (group II, n = 24) and low insulin secretion (group I, n = 47). Analysis of ABPM measurements revealed higher mean systolic (153.9 mm Hg vs 142.3 mm Hg; p < 0.001) and diastolic blood pressure in the entire 24 hrs (97.8 mm Hg vs 92.8 mm Hg; p < 0.05) in group II as compared with group I, and higher mean systolic and diastolic blood pressure in the day- and nighttime. In the group with high insulin secretion systolic blood pressure variability was also higher at night. Group II was also characterised by higher mean left ventricular mass and left ventricular mass index (LVM = 314.2 g vs LVM1= 254.9 g; p < 0.001; LVMI = 149.0 g/m2 vs LVMI = 128,4 g/m2; p < 0.01 ). In the group with high insulin secretion there was a positive correlation between the duration of hypertension and plasma creatinine concentration (r = 0.42; p < 0.05), ventricular septum thickness at systole (r = 0.43; p < 0.05), left ventricular mass (r = 0.57; p < 0.01) and left ventricular mass index (r = 0,52; p < 0.01). In the whole group of patients insulinemia during OGTT correlated positively with left ventricular posterior wall thickness and ventricular septum thickness both at systole (r = 0.25, p < 0.05; r = 0.27, p < 0.05) and diastole (r = 0.24, pWstęp Hiperinsulinemia jest jednym z czynników ryzyka niekorzystnego przebiegu pierwotnego nadciśnienia tętniczego, którego wpływ na rozwój powikłań nadal pozostaje przedmiotem badań. Celem pracy była ocena związku hiperinsulinemii z cechami przerostu lewej komory oraz wybranymi wskaźnikami biochemicznymi czynności nerek. Aby wykazać rolę przewlekłego, podwyższonego wydzielania insuliny w przebiegu pierwotnego nadciśnienia tętniczego, porównano wpływ czasu trwania nadciśnienia tętniczego na wymienione zjawiska w grupie z wysokim i niskim wydzielaniem insuliny. Metody Badaniami objęto 110 mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, a ostatecznej analizie statystycznej poddano wyniki 71 osób z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. U każdego chorego przeprowadzono badanie podmiotowe i przedmiotowe, oznaczono insulinemię w przebiegu doustnego testu tolerancji glukozy, wykonano pomiary ciśnienia tętniczego metodą konwencjonalną i przy zastosowaniu 24-godzinnej nieinwazyjnej rejestracji (ABPM), elektrokardiogram spoczynkowy, test wysiłkowy, badanie echokardiograficzne oraz wybrane oznaczenia biochemiczne, w tym kreatyninę i mocznik. Wyniki Na podstawie całkowitej ilości insuliny wydzielonej w doustnym teście tolerancji glukozy wyróżniono grupę z wysokim (grupa II, n = 24) i niskim wydzielaniem insuliny (grupa I, n = 47). Analiza ciśnienia tętniczego metodą ABPM wykazała wyższe średnie dobowe wartości ciśnienia krwi skurczowego (153,9 mm Hg vs 142,3 mm Hg; p < 0,001) i rozkurczowego (97,8 mm Hg vs 92,8 mm Hg; p < 0,05) w grupie II w porównaniu z grupą I, oraz wyższe średnie wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego dla dnia i nocy W grupie z wysokim wydzielaniem insuliny obserwowano również większą zmienność ciśnienia skurczowego w nocy. Porównanie grup pod względem średnich wartości masy i wskaźnika masy lewej komory wykazało wyższe wartości w grupie II (LVN = 314,2 g vs LVM = 254,9 g p < 0,001; LVMI = 149,0 g/m2 vs LVMI = 128,4 g/m2 p < 0,01 ). W grupie z wysokim wydzielaniem insuliny stwierdzono dodatnie korelacje pomiędzy czasem trwania nadciśnienia tętniczego a stężeniem kreatyniny w osoczu (r = 0,42; p < 0,05), grubością przegrody międzykomorowej w skurczu (r = 0,43; p < 0,05), masą (r = 0,57; p < 0,01) i wskaźnikiem masy lewej komory (r = 0,52; p < 0,01). U wszystkich chorych insulinemia w przebiegu doustnego testu tolerancji glukozy korelowała dodatnio z grubością tylnej ściany lewej komory oraz przegrody międzykomorowej zarówno w skurczu (r = 0,25, p < 0,05; r = 0,27, p < 0,05), jak i rozkurczu (r = 0,24, p < 0,05; r = 0,27, p < 0,05), masą lewej komory (r = 0,33; p < 0,01) oraz wskaźnikiem masy lewej komory (r = 0,26; p < 0,05). Wnioski Stwierdzono wyraźną zależność pomiędzy insulinemią a cechami przerostu mięśnia lewej komory oraz stężeniem kreatyniny Wykazano, że czas trwania nadciśnienia tętniczego u osób z hiperinsulinemią wpływa na morfologię lewej komory. Ponadto udowodniono, że stężenie kreatyniny w osoczu koreluje dodatnio z czasem trwania nadciśnienia tętniczego w obecności hiperinsulinemii. Powyższe obserwacje przemawiają za niekorzystną rolą przewlekłej hiperinsulinemii w rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego, w tym rozwoju niewydolności nerek