Problemy w komunikacji klinicznej z pacjentem hospitalizowanym

Introduction. Assuming the role of a patient and dealing with the realities of hospitalisation is stressful, especially when unexpected. Stress mitigation requires special attention on part of doctors and nurses. Given the numerous sources of frustration and stress related to illness and hospitalisation, as well as their connection to healthcare quality, we decided to study the most common types of clinical communication problems, as indicated by patients. Aim of the study. To define the most common problems in clinical communication between patients and medical personnel. Material and methods. The analysis was based on 50 letters to the editor of one of the popular yournals, which asked its readers to share their hospital experiences. The applied method was diagnostic document analysis. Results. The vast majority of problems concerned broadly understood communication with the staff. Most respondents mentioned traumatic experiences connected to receiving information from the hospital’s personnel (80%), described staff acting instrumentally without even trying to establish a therapeutic relationship (50%), had their fears and anxieties ignored or belittled (36%) and felt that their intimacy was not respected during physical examinations or hygiene procedures (28%). Conclusions. Therapeutic communication with the patient is still extremely rare in hospitals, becoming an aspiration rather than an actual component of care.Wstęp. Przyjęcie roli chorego oraz konieczność hospitalizacji, zwłaszcza jeśli pojawia się niespodziewanie, powoduje silny stres. Jego redukcja wymaga szczególnych starań ze strony lekarzy i pielęgniarek. Biorąc pod uwagę liczne źródła frustracji i stresu towarzyszących chorobie i hospitalizacji, a także ich związek z jakością opieki medycznej, postanowiono prześledzić główne rodzaje problemów pojawiających się w obszarze komunikacji klinicznej, na jakie skarżą się pacjenci. Cel pracy. Charakterystyka najczęstszych problemów występujących w obszarze komunikowania się chorych z personelem medycznym szpitala. Materiał i metody. W analizie wykorzystano 50 opisów z listów nadesłanych do redakcji jednego z popularnych magazynów, która zaprosiła czytelników do podzielenia się swymi doświadczeniami z pobytu w szpitalu. Jako metodę badań wykorzystano analizę dokumentów. Wyniki: Zdecydowana większość wymienianych problemów wiązała się z szeroko rozumianą komunikacją w kontaktach z personelem szpitala. Najwięcej osób wskazywało na urazowo przeżywane doświadczenia związane ze sposobem przekazywania im informacji przez personel medyczny (ok. 80% opisów), ograniczanie się personelu do wykonania przy pacjencie czynności instrumentalnych bez podejmowania prób nawiązania relacji terapeutycznej (ok. 50% opisów), problem lekceważenia doświadczanych przez pacjentów lęków i obaw (36%) oraz problem braku poszanowania intymności w trakcie wykonywania czynności higienicznych lub w trakcie badań lekarskich (28%). Wnioski. Terapeutyczna komunikacja z pacjentem jest wciąż deficytowym towarem opieki szpitalnej i w większym stopniu postulatem niż rzeczywistym fragmentem tej opieki