Amyloidoza łańcuchów lekkich immunoglobulin z punktu widzenia kardiologa

Light-chain amyloidosis (amyloidosis AL) is diagnosed in approx. 70% of patients with cardiac amyloidosis. This type of amyloidosis has the worst prognosis, especially if the diagnosis is made in advanced stages. The majority of patients are referred to a cardiologist, but unfortunately only every fifth of them has the proper diagnosis. Therefore, strategies promoting early diagnosis are important. One of them is the measurement of serum free light chains concentration in every patient with heart failure with preserved ejection fraction. The acknowledgement of free light chains (FLCs) cardiotoxicity rendered the picture of AL amyloidosis from infiltrative cardiomyopathy into a toxic one. Best improvement in regard to heart failure is achieved upon hematological treatment resulting in decrease of FLCs concentration. Therefore, cardiological treatment is rather a supportive therapy. The role of cardiologist is the rapid diagnosis of the disease and referral of the patient to the hematologist. The standard heart failure treatment encompassing use of beta-blockers and angiotensin converting enzyme inhibitors aggravates orthostatic hypotension and congestion. Instead, up-to-date hematological treatment improves the prognosis of AL amyloidosis markedly, as long as early diagnosis is made.Amyloidozę łańcuchów lekkich (amyloidozę AL) rozpoznaje się u około 70% pacjentów z amyloidozą serca. Ta postać choroby wiąże się z najgorszym rokowaniem, szczególnie jeśli wykrywa się ją na zaawansowanym etapie. Kardiolog jest najczęściej odwiedzanym specjalistą przez pacjentów z amyloidozą AL. Niestety tylko u co piątego pacjenta jest stawiana właściwa diagnoza. Dlatego ważne jest, aby promować działania umożliwiające wczesne stwierdzenie choroby. Należy do nich oznaczanie wolnych łańcuchów lekkich (FLC) w surowicy u pacjentów z niewydolnością sercaz zachowaną frakcją wyrzutową. Wykazanie kardiotoksycznej roli FLC zmieniło postrzeganie amyloidozy AL jako choroby polegającej wyłącznie na pozakomórkowym gromadzeniu się nieprawidłowych złogów białkowych. Największą poprawę funkcji serca uzyskuje się, obniżając stężenie FLC w surowicy poprzez leczenie cytoredukcyjne. Leczenie kardiologiczne ma znaczenie uzupełniające. Rola kardiologa sprowadza się do jak najszybszego rozpoznania choroby i przekazania pacjenta do hematologa. Standardowa farmakoterapia niewydolności serca, obejmująca beta-adrenolityki i inhibitory konwertazy angiotensyny, u pacjentów z amyloidozą wywołuje nasilenie hipotensji ortostatycznej i objawów zastoinowych. Natomiast dzięki nowoczesnemu leczeniu cytoredukcyjnemu i antyamyloidowemu istotnie poprawiły się wyniki leczenia, pod warunkiem wczesnego rozpoznania amyloidozy AL