Niewydolność serca jako cel dla medycyny paliatywnej

Niewydolność serca (HF) jest stanem zejściowym wielu strukturalnych lub czynnościowych schorzeń serca, które osiągnęły stopień zaawansowania powodujący istotne upośledzenie napełniania komór lub wyrzutu krwi. Jeśli uszkodzenie serca czyni je niezdolnym do pokrycia aktualnego zapotrzebowania na przepompowywaną krew, uzasadnione jest rozpoznanie niewydolności serca. Serce uniemożliwia wystarczające krążenie krwi najpierw w czasie wysiłku, a w skrajnej HF nawet w spoczynku. Niewydolność serca ma charakter postępujący, a terapia na ogół jedynie spowalnia jego przebieg. Oznacza to, że choroba od chwili wystąpienia będzie towarzyszyła pacjentowi przez całe jego życie, a u części chorych stanie się przyczyną śmierci. Gdy HF osiągnie schyłkowe stadium, należy rozważyć możliwość zakwalifikowania pacjenta do jednej z 4 możliwych opcji leczenia: mechanicznego wspomagania krążenia, ciągłej terapii lekami inotropowoymi, transplantacji serca lub opieki paliatywnej w hospicjach. Zanim HF zostanie uznana za skrajną, należy bezwzględnie wykluczyć obecność wszelkich potencjalnie odwracalnych czynników mogących upośledzać optymalną funkcję serca i układu krążenia. W niniejszym artykule omówiono zagadnienia dotyczące pacjentów, w przypadku których wyczerpano dostępne metody pozwalające na poprawę funkcji serca, a przez to i rokowania. Liczba takich osób nieustannie wzrasta, co wynika ze zwiększonej zapadalności na HF, poprawy opieki nad chorymi z już rozpoznaną HF skutkującej wydłużeniem życia oraz zmniejszeniem ilości nagłych zgonów sercowych w mniej zaawansowanych stadiach niewydolności serca