Badanie rezonansu magnetycznego serca w wykrywaniu skrzeplin wewnątrzsercowych

Introduction. The aim of our study was to compare the diagnostic accuracy achieved using different magnetic resonance(MR) techniques with the diagnostic accuracy achieved using transthoracic and transoesophageal echocardiographyto detect intracardiac thrombi.Materials and methods. Twenty-four patients with known or suspected intracardiac thrombi were examined using MRimaging and echocardiography. All MR examinations were performed on a 1.5-T MR scanner using dark-blood-preparedhalf-Fourier acquisition single-shot turbo spin-echo (HASTE) sequences, fast imaging steady-state free precession(trueFISP) cine sequences, and inversion recovery gradient-echo fast low-angle shot (inversion recovery turbo FLASH)sequences after injection of 0.2 mmoL/kg of gadolinium diethylene triamine pentaacetic acid (myocardial delayedenhancement).Results. MR imaging and echocardiography revealed 12 thrombi as following: 2 in the right atrium, 1 in the right ventricle,3 in the left atrium, and 6 in the left ventricle. Compared with echocardiography, MR imaging revealed 3 additionalthrombi in the left ventricle; these thrombi were confirmed at surgery. All 15 thrombi appeared as filling defects on earlycontrast-enhanced inversion recovery turbo FLASH MR images. Only 7 thrombi were detected on HASTE images, and 10thrombi were seen on trueFISP images. Four thrombi showed enhancement 10–20 min after contrast material injectionand were characterised as organised clots.Conclusions. The contrast-enhanced inversion recovery turbo FLASH sequences (myocardial delayed enhancement)were superior to dark-blood-prepared HASTE and trueFISP cine MR images in revealing intracardiac thrombi. Comparedwith transthoracic echocardiography, MR imaging was more sensitive for the detection of left ventricular thrombi. Thecharacterisation of thrombi may be used to predict the risk of embolism, which is higher for subacute clots than fororganised thrombi.Wstęp. Celem pracy było porównanie dokładności diagnostycznej różnych technik badania rezonansu magnetycznego (MRI) z dokładnością diagnostyczną echokardiografii przezklatkowej i przezprzełykowej w wykrywaniu skrzeplin wewnątrzsercowych. Materiały i metody. Dwudziestu czterech chorych, u których potwierdzono lub podejrzewano skrzeplinę wewnątrzsercową, poddano badaniom metodami MRI i echokardiografii. Wszystkie badania MRI przeprowadzono za pomocą skanera MR 1,5 T, stosując następujące techniki: szybkie zmodyfikowane sekwencje echa spinowego, tak zwane sekwencje czarnej krwi — HASTE (half-Fourier acquisition single-shot turbo spin-echo); szybkie sekwencje filmowe (cine) trueFISP (fast imaging steady-state free precession) oraz sekwencje echa gradientoweg typu FLAH (fast low-angle shot) z impulsem inwersyjnym po wstrzyknięciu 0,2 mmol/kg mc. kontrastu gadolin–kwas dietylenotriaminopentaoctowy (opóźnione wzmocnienie kontrastowe miokardium). Wyniki. Obecność 12 skrzeplin ujawniono zarówno w badaniach MRI, jak i echokardiograficznych: 2 w prawym przedsionku, 1 w prawej komorze, 3 w lewym przedsionku i 6 w lewej komorze. W porównaniu z echokardiografią badania MRI pozwoliły uwidocznić 3 dodatkowe skrzepliny w lewej komorze. Obecność tych skrzeplin potwierdzono w trakcie zabiegu chirurgicznego. Wszystkie 15 skrzeplin było widocznych jako defekt napełniania komory na obrazach wczesnej fazy wzmocnienia kontrastowego sekwencji turbo FLASH z impulsem inwersyjnym. Na obrazach wykonanych techniką HASTE widocznych było tylko 7 skrzeplin, a na obrazach wykonanych techniką trueFISP — 10 skrzeplin. W przypadku 4 skrzeplin stwierdzono wzmocnienie kontrastowe 10–20 min po podaniu środka kontrastowego i scharakteryzowano je jako skrzepliny zorganizowane. Wnioski. Sekwencje turbo FLASH z impulsem inwersyjnym (opóźnione wzmocnienie kontrastowe miokardium) były bardziej skuteczne w uwidocznianiu skrzeplin wewnątrzsercowych niż obrazy uzyskane techniką ciemnej krwi HASTE i sekwencje cine trueFISP. Badania MRI cechowały się większą czułością w wykrywaniu skrzeplin umiejscowionych w lewej komorze serca. Scharakteryzowanie cech skrzepliny może być przydatne w predykcji ryzyka zatoru, które jest wyższe w przypadku skrzeplin podostrych niż skrzeplin zorganizowanych