Chirurgiczne aspekty implantacji przezżylnego automatycznego kardiowertera-defibrylatora serca (ICD) - doświadczenie własne

W II Klinice Chorób Serca Instytutu Kardiologii Akademii Medycznej w Gdańsku oraz II Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie do 30.03.1996 implantowano przezżylny kardiowerter-defibrylator (ICD) Phylax 03 u 19 chorych. Wskazaniem do wszczepienia ICD były: nawracające, zagrażające życiu, oporne na leczenie farmakologiczne arytmie komorowe. Implantację wykonywano na sali operacyjnej. U 11 pacjentów zastosowano znieczulenie ogólne, u kolejnych - do chwili rozpoczęcia testowania progu defibrylacji operację prowadzono w znieczuleniu miejscowym. U 17 pacjentów wprowadzono elektrody przez nakłucie żyły odpromieniowej metodą Seldingera. U 2 chorych, ze względu na bardzo małą średnicę żyły odpromieniowej, próba wprowadzenia przez nią elektrody nie powiodła się, wobec czego wykonano nakłucie żyły podobojczykowej lewej oraz żyły szyjnej wewnętrznej lewej. U 11 chorych zastosowano układ dwóch elektrod, u 7 chorych układ jednoelektrodowy. U 1 chorego implantowano dodatkowo elektrodę podskórną. U 8 pacjentów uzyskano próg defibrylacji poniżej 10 J, u 11 kolejnych - pomiędzy 10 a 20 J. Lożę wytworzono na pochewce mięśnia prostego brzucha i powięzi powierzchownej brzucha. We wszystkich przypadkach przywrócono rytm zatokowy. W omawianej grupie chorych nie było zgonów w czasie pierwszych 30 dni po implantacji. Zaistniałe powikłania: dyslokacja elektrody, awaria defibrylatora wymagały reoperacji (2 chorych). Wysoki próg stymulacji wystąpił u jednej chorej i ustąpił po leczeniu doustnymi steroidami. Implantacja ICD z zastosowaniem opisanej techniki zapewnia jego prawidłowe funkcjonowanie, jest bezpieczna dla pacjenta i spełnia zalecenia ustalone przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne