Znaczenie biomarkerów sercowych w stratyfikacji ryzyka w ostrej zatorowości płucnej

Obecnie wiadomo, że chorzy z niestabilną hemodynamicznie ostrą zatorowością płucną (APE), u których rokowanie jest złe, powinni być leczeni trombolitycznie lub za pomocą embolektomii, podczas gdy u pacjentów stabilnych hemodynamcznie i bez echokardiograficznych cech przeciążenia/ dysfunkcji prawej komory (RVO) rokowanie jest dobre i powinni być oni leczeni tylko antykoagulacyjnie. Pozostaje pytanie, jaki rodzaj terapii wybrać dla chorych stabilnych hemodynamicznie i z cechami RVO. U tych osób biomarkery sercowe mogą przyczynić się do uściślenia ryzyka i do wyboru terapii. Troponiny są wskaźnikami nieodwracalnego uszkodzenia komórek serca i nawet umiarkowany wzrost ich stężenia we krwi koreluje z RVO, niestabilnością hemodynamiczną i wstrząsem. Pozytywna wartość przewidująca te zdarzenia jest jednak stosunkowo niska i może być zwiększona przez łączne zastosowanie troponin i echokardiografii. Kliniczne korzyści z wykorzystania troponin wynikają przede wszystkim z ich wysokiej negatywnej wartości predykcyjnej wewnątrzszpitalnych niepożądanych zdarzeń klinicznych, w tym zgonu. Podobnie podwyższone stężenie peptydów natriuretycznych, takich jak BNP i proBNP, spowodowane zwiększonym napięciem jam prawego serca wykazuje ścisły związek z RVO i ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń wewnątrzszpitalnych. Niskie stężenie peptydów natriuretycznych wskazuje natomiast na niepowikłany przebieg schorzenia. Pojawiły się propozycje algorytmów łączących oba biomarkery sercowe i echokardiografię w celu stratyfikacji ryzyka u chorych z APE. Najważniejszym celem przyszłych badań będzie ustalenie, którzy chorzy ze stabilną APE są kandydatami do leczenia trombolitycznego. Potwierdzenia wymagają doniesienia o użyteczności biomarkerów sercowych w przewidywaniu długoterminowego rokowania i identyfikowaniu tych pacjentów z APE, u których rozwinie się przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne