Problemy współpracy lekarz–pacjent po implantacji stentu

Pacjenci z chorobą niedokrwienną serca po przebytych zabiegach angioplastyki z implantacją stentu do tętnicy wieńcowej stanowią dużą i wciąż rosnącą grupę chorych. Leczenie choroby niedokrwiennej serca jest typowym przykładem terapii przewlekłej, a większość leków o udowodnionej skuteczności w poprawie odległego rokowania powinna być stosowana nieprzerwanie do końca życia. Dodatkowym, obowiązkowym elementem terapii po interwencjach na naczyniach wieńcowych jest czasowe stosowanie pochodnych tienopirydyn. Badania epidemiologiczne wskazują, że jedynie 50-75% pacjentów prawidłowo przestrzega zasad terapii długoterminowej. Zaprzestanie farmakoterapii choroby niedokrwiennej serca, a zwłaszcza leczenia przeciwpłytkowego, jest główną przyczyną występowania zakrzepicy w implantowanym stencie, ostrego zespołu wieńcowego i nagłego zgonu sercowego. W artykule dokonano analizy czynników wpływających na ograniczenie farmakoterapii przez pacjentów oraz omówiono sposoby mogące potencjalnie poprawić zakres i jakość współpracy z pacjentem po zabiegu angiolpastyki wieńcowej. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 2: 62-69