Statyny w praktyce klinicznej - komu? jaka?

Hiperlipidemia stanowi schorzenie często bezobjawowe, jednak o niezaprzeczalnym znaczeniu w etiopatogenezie jawnej klinicznie choroby wieńcowej lub choroby tętnic obwodowych. Lekami z wyboru w terapii mającej na celu normalizację stężenia cholesterolu frakcji LDL oraz zmniejszenie chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej są statyny. Stanowią one grupę inhibitorów reduktazy HMG-CoA, głównego enzymu szlaku syntezy cholesterolu, prowadząc do zwiększenia liczby receptorów dla LDL, a tym samym spadku jego stężenia w osoczu. Pod koniec XX wieku statyny powszechnie wprowadzono do praktyki klinicznej. Mimo że wszystkie obniżają stężenie cholesterolu, to nie wszystkie jednak mają taki sam profil farmakologiczny, a co ważniejsze - kliniczny. Efektywność leczenia tą grupą leków była przedmiotem wielu badań klinicznych. W niektórych z nich, określanych obecnie jako przełomowe, dokładnie sprecyzowano docelowe grupy pacjentów, które mogą osiągnąć największe korzyści ze stosowanej terapii. W niniejszym artykule przedstawiono analizę głównych statyn (atorwastatyna, simwastatyna, rosuwastatyna) stosowanych w praktyce klinicznej ze szczególnym odniesieniem do prewencji pierwotnej (czynniki ryzyka) i wtórnej (stabilna choroba niedokrwienna serca i ostre zespoły wieńcowe). Wspomniano również o leczeniu skojarzonym w przypadkach, gdy osiągnięcie docelowego stężenia cholesterolu frakcji LDL, na podstawie monoterapii statyną, nie jest możliwe. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 196–205