Cukrzyca i dysfunkcja śródbłonka — krótkie spojrzenie na złożony problem

Cukrzyca obok nadciśnienia tętniczego, hipercholesterolemii, palenia tytoniu stanowi jeden z najistotniejszych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Chorzy na cukrzycę są obarczeni niemal 4-krotnie wyższym ryzykiem zgonu z powodu powikłań sercowo-naczyniowych niż osoby zdrowe. U podłoża miażdżycy leży dysfunkcja śródbłonka. Prawidłowo działający śródbłonek, wydzielając naczynioprotekcyjne substancje, zapewnia homeostazę układu krążenia. Konsekwencją jego aktywacji jest natomiast uruchomienie licznych niekorzystnych w skutkach zdarzeń. Cukrzyca jest jednym z wielu czynników sprzyjających dysfunkcji śródbłonka. W cukrzycy, której nieodłączną cechę stanowi hiperglikemia, dochodzi do zaburzenia równowagi w układzie utleniaczy–przeciwutleniaczy. Powoduje to nasilenie stresu oksydacyjnego, sprzyjającego aktywacji kinazy białkowej C, przemianom glukozy w cyklu poliolowym czy zwiększeniu powstawania diacyloglicerolu. Wszystko to prowadzi do dysfunkcji śródbłonka i przyspieszenia rozwoju miażdżycy. Lepsze poznanie mechanizmów prowadzących do uszkodzenia śródbłonka w cukrzycy powinno umożliwić skuteczniejszą prewencję i leczenie już istniejących powikłań. Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 2: 109–11