Wpływ raloksyfenu na czynniki ryzyka kalcyfikacji naczyń

Kalcyfikacja naczyń silnie koreluje z występowaniem chorób układu sercowo-naczyniowego i stanowi ważny czynnik predykcyjny zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym niedokrwiennej choroby serca i zgonu. Jest procesem aktywnym, w który zaangażowane są liczne mechanizmy kontrolujące. Dokładne poznanie i zrozumienie mechanizmów odpowiedzialnych za odkładanie złogów wapnia może stać się istotnym punktem uchwytu leczenia naczynioprotekcyjnego. Czynniki ryzyka kalcyfikacji naczyń są podobne do czynników ryzyka miażdżycy: hipertriglicerydemia, podwyższone stężenie cholesterolu frakcji LDL, obniżone stężenie cholesterolu frakcji HDL, otyłość, nadciśnienie tętnicze. Wykazano, że cukrzyca oraz aktywacja procesów zapalnych znacząco zwiększają ryzyko odkładania złogów wapnia w ścianie naczynia. Mimo wieloletnich badań nadal nie do końca poznany jest wpływ hormonalnej terapii zastępczej na układ sercowo-naczyniowy. Wpływ ten zależy od obecności czynników ryzyka, czasu rozpoczęcia substytucji, rodzaju stosowanych leków. W ostatnim czasie przeprowadzono wiele badań oceniających wpływ selektywnego modulatora receptora estrogenowego (SERM) - raloksyfenu - na proces kalcyfikacji naczyń. Celem pracy jest zestawienie aktualnej wiedzy na temat wpływu raloksyfenu na czynniki ryzyka kalcyfikacji naczyń z uwzględnieniem reaktywności ścian naczyń krwionośnych oraz układu osteprotegryna/receptor aktywujący jądrowy czynnik NF-κB/ligand receptora aktywującego jądrowy czynnik NF-κB (OPG/RANK/RANKL) - istotnego łącznika kalcyfikacji z osteoporozą. (Folia Cardiologica Excerpta 2012; 7, 2: 101-109