Inhibitory reperfuzyjnego uszkodzenia mięśnia sercowego - kolejny milowy krok w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych?

Wczesna reperfuzja za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI, percutaneous coronary intervention) czy trombolizy ma decydujące znaczenie w przywracaniu homeostazy, co skutkuje przywróceniem metabolizmu tlenowego, a tym samym - ograniczeniem powierzchni martwicy. Mimo swych niewątpliwych korzyści, leczenie reperfuzyjne, z wyjątkiem czysto teoretycznych sytuacji, w których poprzedza epizod niedokrwienia, także prowadzi do nieodwracalnych zmian w miokardium. Wśród postulowanych hipotez wymienia się przede wszystkim zaburzenia wewnątrzkomórkowej homeostazy jonów wapniowych, wpływ reaktywnych form tlenu, ostrą reaktywną odpowiedź zapalną czy przesunięcia w łańcuchu przemian metabolicznych reperfundowanych kardiomiocytów. Eksperymentalne obserwacje nad wpływem różnych substancji chemicznych w prewencji szkód, które są udziałem leczenia reperfuzyjnego, przyczyniły się do przeprowadzenia wielu dużych prób klinicznych, w których szukano potwierdzenia ich przydatności w codziennej praktyce klinicznej. Optymalizacja kardioprotekcyjnych strategii terapeutycznych z wykorzystaniem nowych substancji (inhibitory czynnika NF kB, peptydowe pochodne fibryny, inhibitory proteaz) jest niezwykle obiecującym kierunkiem we współczesnej kardiologii