Czy złożone leki hipotensyjne są alternatywą dla monoterapii u chorych z nadciśnieniem tętniczym 1. stopnia?

Nadciśnienie tętnicze to główny czynnik ryzyka zgonów na świecie, przed paleniem tytoniu oraz zaburzeniami gospodarki węglowodanowej i lipidowej. Kontrola ciś-nienia tętniczego ciągle pozostaje niezadowalająca (w Polsce ≤ 30%), dlatego wciąż są poszukiwane meto­dy polepszenia kontroli podwyższonych wartości ciś-nienia. Jedną z nich jest modyfikacja strategii leczenia farmakologicznego polegająca na położeniu większego nacisku na terapię preparatami złożonymi. Skuteczność monoterapii u pacjentów z nadciśnie­niem tętniczym 1. stopnia bez powikłań narządowych i chorób współistniejących ocenia się na około 50%. Podkreśla się, że skojarzenie dwóch leków z różnych grup pozwala osiągnąć lepszy efekt hipotensyjny niż zwiększanie dawki leku stosowanego w monoterapii. Dlatego naturalną alternatywą dla monoterapii jest zastosowanie od początku terapii skojarzonej dwoma preparatami w dawkach mniejszych niż standardowe. Obecnie na rynku są dostępne dwa preparaty złożone zawierające dawki leków hipotensyjnych mniejsze niż przeciętne, przeznaczone do rozpoczynania terapii — połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny (ACEI) z antagonistą wapnia oraz połączenie ACEI z diuretykiem tiazydopodobnym. W aktualnych wytycznych zaleca się włączanie pre­paratów złożonych, najlepiej od początku terapii nad­ciśnienia tętniczego. Zapewnia to lepszą współpracę z chorym, stosowanie mniejszych dawek leków, mniej­szą liczbę działań niepożądanych, lepszą skutecz­ność hipotensyjną, prostsze schematy terapeutyczne, a w konsekwencji — niższe ryzyko wystąpienia powi­kłań nadciśnienia tętniczego