Wpływ gastrektomii rękawkowej na poziom irisiny w surowicy pacjentów z chorobliwą otyłością

Introduction: Irisin, a recently identified myokine, is associated with increased energy expenditure and has a potential role in obesity. Therefore, we investigated circulating irisin levels in morbidly obese patients undergoing sleeve gastrectomy (SG). Material and methods: Thirty morbidly obese patients undergoing SG and 30 healthy subjects were included. All participants were evaluated at baseline and again at three months post-SG. Body weight and height, the lipid profile, and plasma glucose, HbA1c, insulin, and irisin levels were measured at each visit. Results: The two groups had similar mean age and sex distribution. Serum irisin was significantly lower in the morbidly obese subjects compared with the controls (p = 0.003) and negatively correlated with BMI, body weight, insulin levels, and HOMA-IR (p = 0.006, p = 0.011, p = 0.046, p = 0.048, respectively). When the morbidly obese patients were re-evaluated three months post-SG, their weight and BMI had significantly decreased (both p = 0.001). Similarly, the insulin, HbA1c, HDL-cholesterol, and HOMA-IR values significantly decreased (p = 0.001, p = 0.028, p = 0.006, and p = 0.001, respectively). However, irisin levels remained unchanged (p = 0,267). Conclusion: Although the irisin levels were significantly lower in the morbidly obese subjects, they did not change after SG-induced weight loss. (Endokrynol Pol 2016; 67 (5): 481–486) Wstęp: Irisina jest niedawno poznaną miokiną, która jest związana ze wzmożonym zużyciem energii i która odgrywa potencjalna rolę w rozwoju otyłości. Dlatego też autorzy pracy badali stężenie krążącej irisiny u pacjentów chorobliwie otyłych poddawanych rękawkowej gastrektomii (SG). Materiał i metody: Do badana włączono trzydziestu chorobliwie otyłych pacjentów poddanych SG oraz 30 zdrowych ochotników. U wszystkich badanych pacjentów dokonano oceny wyjściowej oraz ponownie po 3 miesiącach po wykonaniu SG. Podczas każdej wizyty mierzono: masę ciała i wzrost, profil lipidowy, stężenie glukozy w osoczu, poziom HbA1c, insuliny raz irisiny. Wyniki: W obu grupach stwierdzono zbliżony rozkład średniej wieku i płci. Stężenie irisiny w surowicy było istotnie niższe u pacjentów z chorobliwą otyłością w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,003) i negatywnie korelowało z BMI, masą ciała, stężeniem insuliny i HOMA-IR (odpowiednio: p = 0,006, p = 0,011, p = 0,046, p = 0,048). W momencie wykonywania oceny u chorobliwie otyłych pacjentów po 3 miesiącach od SG ich masa ciała i BMI uległy istotnej redukcji (dla obu parametrów p = 0,001). Również stężenie insuliny HbA1c , cholesterolu frakcji HDL i HOMA-IR uległy istotnemu obniżeniu (odpowiednio: p = 0,001, = 0,028, p = 0,006 i p = 0,001). Niemniej stężenie irisiny nie uległy zmianie (p = 0,267). Wnioski: Mimo że stężenie irisiny było istotnie niższe u pacjentów z chorobliwą otyłością nie uległo ono zmianie przy spadku masy ciała indukowanym SG. (Endokrynol Pol 2016; 67 (5): 481–486)