Oftalmopatia u pacjentów leczonych radiojodem 131-I

Background: Radioiodine treatment of hyperthyroidism in Graves&#8217; disease patients may cause or aggravate the course of ophthalmopathy (GO). We evaluated the activity and severity of ophthalmopathy in patients who acquired GO following radioiodine therapy. Material and methods: Between 2003 and 2005, 763 Graves&#8217; disease patients (50.9% of the total number of 1,500 patients referred to our Department) were treated with radioiodine 131-I. This treatment was only offered to patients with NOSPECS score < 3 and CAS < 3. Following their radioiodine treatment, in 39 patients (5.1% of all Graves&#8217; disease patients), mean age 53.9 &#177; 11.6 years, onset of GO was observed within 12 months of post-treatment follow-up. Results: In 39 patients who developed GO after 131-I treatment, median values of hTRAb and NOSPECS score were 15.4 U/L (IQR = 22.9) and 5.0 points (max = 8.0; min = 2.0), respectively, at the time of their GO onset. Patients were qualified for methylprednisolone pulse therapy (8.0 g) and subsequent radiotherapy (20 Gy). Median concentration of hTRAb and NOSPECS score at one, six and 12 months post-GO therapy were: 10.0 U/L (IQR = 21.6) and 4.0 (max = 6.0; min = 1.0); 7.5 U/L (IQR = 1.1) and 3.0 (max = 10.0; min = 0.0); 2.8 U/L (IQR = 8.3) and 3.0 (max = 6.0; min = 0.0), respectively. A positive association between hTRAb and NOSPECS score was observed over the control period. IL-6 and IL-2 concentration prior to and one month after treatment remained elevated. Conclusions: Since 5% of our Graves&#8217; disease patients developed severe GO following radioiodine treatment, an association between radioiodine therapy and severe ophthalmopathy cannot be excluded. IL-6 and IL-2 concentrations remained elevated after glucocorticoid therapy. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (3): 214&#8211;219)Wstęp: Leczenie radiojodem nadczynności tarczycy u pacjentów z chorobą Gravesa może spowodować pojawienie się oftalmopatii (GO) de novo lub jej zaostrzenie. W pracy oceniono aktywność i stopień zaawansowania GO u pacjentów po leczeniu radiojodem. Materiał i metody: W latach 2003&#8211;2005763 pacjentów z chorobą Gravesa (50,9% z 1500 pacjentów skierowanych do naszego ambulatorium) leczono radiojodem 131-I. Leczenie proponowano pacjentom z NOSPECS < 3 i CAS < 3 punkty. U 39 pacjentów (5,1% pacjentów z chorobą Gravesa), średnia wieku 53,9 &#177; 11,6 roku, obserwowano rozwój oftalmopatii w ciągu roku po leczeniu. Wyniki: U 39 pacjentów z GO po leczeniu 131-I mediany stężenia hTRAb i NOSPECS wynosiły na początku choroby 15,4 U/L (IQR = 22,9) i 5 punktów (max = 8,0; min = 2,0) odpowiednio. Pacjentów zakwalifikowano do leczenia pulsami metylprednizolonu (8,0 g) i uzupełniającej radioterapii (20 Gy). Mediany stężenia hTRAb i NOSPECS po 1, 6 i 12 miesiącach wynosiły 10,0 U/L (IQR = 21,6) i 4,0 (max = 6,0; min = 1,0); 7,5 U/L (IQR = 12,1) i 3,0 (max = 10,0; min = 0,0); 2,8 U/L (IQR = 8,3) i 3,0 (max = 6,0; min = 0,0), odpowiednio. W czasie obserwacji stwierdzono dodatnią zależność pomiędzy stężeniem hTRAb i NOSPECS. Odnotowano podwyższone stężenia IL-6 i IL-2 przed leczeniem i 1 miesiąc po leczeniu glikokortykoidami. Wnioski: Ponieważ 5% badanych pacjentów z chorobą Gravesa zachorowało na ciężką GO po leczeniu radiojodem, nie można wykluczyć związku pomiędzy leczeniem 131-I a następowym rozwojem oftalmopatii. Stężenia IL-6 i IL-2 pozostały podwyższone po leczeniu glikokortykoidami. (Endokrynol Pol 2011; 62 (3): 214&#8211;219