Stymulacja fizjologiczna typu AAI w materiale własnym-wyniki odległe

Obserwowano odległe rezultaty stymulacji przedsionkowej serca (AAI), szczególnie występowanie bloku w łączu AV, oraz zaburzeń sterowania stymulatora. W latach 1989-1993, 56 pacjentom (31 mężczyznom, 25 kobietom) w wieku 25-77 lat (średnio 54,7 lat) wszczepiono stymulatory typu AAI z powodu: zespołu chorego węzła zatokowego (SSS) w 53 przypadkach, zespołu nadwrażliwości zatoki szyjnej (SSC) U 2 osób, zespołu wydłużonego QT (LQTS) u 1 chorej. Kwalifikowano pacjentów z wartością punktu Wenckebacha nie mniejszą niż 140 imp./min. Blok a-v IIo typu Mobitza wystąpił u 7 chorych (8%), zmuszając do zmiany sposobu stymulacji serca na komorową (VVI) u 3, na dwujamową (DDD) u 4 osób. W dwóch z ww. przypadków można podejrzewać polekową etiologię bloku a-v IIo. Najczęstszym powikłaniem stymulacji AAI były zaburzenia sterowania typu niedoczułości. Zaobserwowano je u 18 chorych (32,1%). Radiologiczna kontrola potwierdziła prawidłowe, analogiczne do wyjściowego, położenie elektrody w prawym przedsionku. Zaburzenia te ustąpiły po przeprogramowaniu czułości stymulatora u 10 osób. W 2 przypadkach z współistniejącym blokiem a-v IIo zmusiły do zmiany sposobu stymulacji. Pozostałych 6 chorych (10,7%) ze sporadycznymi epizodami niedoczułości pozostaje w obserwacji. Nasze spostrzeżenia dowodzą, że przewlekła stymulacja serca typu AAI to wartościowa metoda lecznicza u pacjentów z SSS. Zmniejsza istotnie częstość i czas trwania epizodów napadowego migotania przedsionków (PAF), obniżając ryzyko zatorowości. Nie można jednoznacznie przewidzieć wystąpienia istotnych zaburzeń przewodzenia a-v. Nieprawidłowe sterowanie, tylko sporadycznie zmusza do zmiany sposobów stymulacji na VVI, a prawdopodobieństwo jego wystąpienia jest odwrotnie proporcjonalne do wartości potencjału RA, rejestrowanego podczas implantacji