Poznanie ucieleśnione i magiczna przyszłość projektowania interakcji

Teoria poznania ucieleśnionego może zaoferować teoretykom oraz praktykom HCI (Human-Computer-Interaction) nowe ujęcia interakcji oraz wskazówki, jak projektować lepsze rozwiązania. Na poparcie tej tezy przytaczam [i bronię] cztery twierdzenia o poznaniu: (1) interakcja z narzędziami zmienia sposób naszego myślenia oraz percepcji; gdy manipulujemy narzędziami, szybko zostają one wchłonięte w schemat naszego ciała, a to zasadniczo zmienia sposób postrzegania oraz pojmowania środowiska; (2) myślimy za pomocą naszych ciał, a nie tylko mózgów; (3) więcej dowiadujemy się, wykonując coś samodzielnie, niż tylko patrząc; chociaż nasz system rezonansu motorycznego jest silnie pobudzony, gdy obserwujemy innych ludzi wykonujących jakieś czynności, to częstokroć samodzielne wykonywanie tych czynności jest lepszą [metodą nauki] niż obserwacja innych; (4) niekiedy dosłownie myślimy za pomocą rzeczy. Te cztery idee mają istotne implikacje dla prac projektowych, szczególnie w dziedzinie „namacalnych”, fizycznych oraz wrażliwych na kontekst interfejsów użytkownika oraz systemów teleobecności