Hoe digital zijn de humanities-opleidingen? Een perceptiestudie aan de faculteit Letteren.

Met het project dat in dit artikel wordt toegelicht, wensen we op drie manieren bij te dragen aan het debat over digital humanities. Op het empirische niveau willen we het profiel van de Letterenfaculteit van KU Leuven blootleggen zoals dat door studenten van de verschillende opleidingen wordt gepercipieerd: op welke vaardigheden zetten opleidingen volgens studenten het meeste in, en welke plaats krijgt het adjectief digital in hun kijk op de humanities? Om deze vragen te beantwoorden, hanteren we een bottom-up mixed-method-aanpak waar technieken gerelateerd aan digital humanities concreet worden ingezet, wat meteen onze methodologische bijdrage vormt. Met name verwerken we de input van een free response-vragenlijst via word space models (Turney & Pantel 2010; Lenci 2018). De clusters die uit die NLP-analyse komen dienen vervolgens zelf als input voor het opstellen van een meer gesloten competentielijst waarbij zeven profielcomponenten voor de faculteit Letteren aan 850 studenten (waarvan ongeveer 50% van faculteit Letteren, 50% van twee controlegroepen aan de universiteit) worden voorgelegd aan de hand van 91 competenties. Uit de resultaten komt een duidelijk humanistisch profiel naar voor, met vaardigheden die gevat kunnen worden onder profielcomponenten als “maatschappij, historisch bewustzijn en culturele relativiteit” en “openheid, nuance en multiperspectiviteit”. Een opvallende afwezige is de digitale component. Toch komt net die component herhaaldelijk terug in antwoorden van alumni, (900, waarvan ongeveer 60% van de faculteit Letteren) wanneer ze bij dezelfde competentielijst moeten aanstippen welke competenties ze vaak nodig hebben op de werkvloer, maar niet aangeleerd kregen tijdens de opleiding. Als beleidsmatige bijdrage zullen we tot slot stilstaan bij de verschillende manieren waarop opleidingen in de humane wetenschappen met de aangetroffen lacune kunnen omgaan. We vergelijken een hypostatische aanpak (waar het digitale in specifieke opleidingsonderdelen wordt aangeboden), met een infusie-aanpak (waar het digitale doorheen OPO’s in het curriculum wordt verweven) en een status quo (waarin het digitale niet meer of minder wordt aangeboden dan dat nu in de curricula het geval is). Onze observaties en overwegingen zullen worden gekoppeld aan de literatuur over de zogeheten crisis van de humane wetenschappen (bv. Heiland & Huber 2014).status: publishe