Uit mijn huis, uit mijn hart? Verblijfsregeling, contact en relatiekwaliteit tussen kinderen, ouders en stiefouders na scheiding

In de meeste Westerse samenlevingen is er een groeiende tendens naar gelijke ouderrollen voor moeders en vaders na scheiding. In België werd in 1995 het gezagsco-ouderschap ingevoerd en sinds 2006 is het verblijfsco-ouderschap de prioritair te onderzoeken verblijfsregeling na scheiding. Verblijfsco-ouderschap werd als standaardmodel ingevoerd omdat het een goed contact tussen kinderen en hun beide ouders bevordert maar de vraag rijst of deze strikte en gelijke verdeling noodzakelijk is voor een goede band met beide ouders. Dit onderzoek wil de samenhang nagaan tussen de verblijfsregeling van het kind en de relatiekwaliteit tussen 1) kinderen en ouders en 2) kinderen en stiefouders. Er wordt zowel rekening gehouden met de verblijfsregeling als met de contactfrequentie tussen kinderen en hun niet-residentiële ouder. Data zijn afkomstig uit het Leuvens Adolescenten en Gezinnen Onderzoek (LAGO) en uit het onderzoek Scheiding in Vlaanderen (SiV). De samenhang tussen de verblijfsregeling en de ouder-kind relatie verschilt duidelijk tussen moeders en vaders. Kinderen die niet minstens deeltijds samenwonen met hun moeder hebben een minder goede relatie met hun moeder dan kinderen die minstens deeltijd bij hun moeder wonen. Voor vaders zien we dit verschil niet, en is de relatie goed op voorwaarde dat ze frequent contact hebben met het kind. Het maakt niet zoveel uit of dit contact voortkomt uit samenwonen of andere vormen van contact. Deze genderverschillen kunnen zowel te wijten zijn aan een verschillend referentiekader inzake het ouderschap na scheiding, bredere genderrolopvattingen als selectieprocessen.status: publishe