De bewijslast in het licht van de dynamiek van de burgerlijke procedure

In 1962 schreef M. STORME in de inleiding van zijn proefschrift: “in tal van geschillen ondervinden de rechtspractici bijna dagelijks dat de bewijslast zeer ernstige problemen kan stellen.” Onverminderd de grote waarde van zijn onderzoek, heeft die uitspraak in 2014 nog niets van zijn geldingskracht verloren. Discussies omtrent de bewijslast zijn nog steeds alomtegenwoordig in de Belgische rechtsleer en rechtspraktijk. Op het eerste gezicht is dat verwonderlijk, omdat de wettelijke regels inzake de bewijslastverdeling een duidelijke indruk geven. Op basis van art. 1315 BW moet hij die de uitvoering van een verbintenis vordert, het bestaan daarvan bewijzen (‘actori incumbit probatio’). Omgekeerd moet hij die beweert bevrijd te zijn, het bewijs leveren van de betaling of van het feit dat het tenietgaan van zijn verbintenis heeft teweeggebracht (‘reus in excipiendo fit actor’). Luidens art. 870 Ger.W. moet iedere partij het bewijs leveren van de feiten die zij aanvoert (‘Onus probandi incumbit ei qui dicit’). Een verdere beschouwing leert dat het de concrete toepassing is van het wettelijk kader dat aanleiding geeft tot grote debatten in de rechtsleer en vele uitspraken van de hoven en rechtbanken.status: publishe