The demise of Scotus' foundational project. From proving the necessity of revelation to assuming an absolute divine theology.

Deze thesis onderzoekt de opvattingen van Duns Scotus (1265-1308) over de noodzakelijkheid van de openbaring. Deze opvattingen zijn te vinden in de inleidingen van Scotus' commentaar op de Sententiae, waarvan er drie versies bestaan: de Oxford Lectura (1298-1300), de Oxford Ordinatio (1300-1302, met talrijke revisies) en de Parijse Reportata (1302-1304). Zowel de Lectura als de Ordinatio behandelen het probleem van de openbaring, in tegenstelling tot de Reportata, waarin meer theologische kwesties central staan. De thesis onderzoekt de historische en doctrinele betekenis van de noodzakelijkheidskwestie en verklaart waarom Scotus haar later terzijde schuift. Terwijl Scotus de Ordiniatio schrijft, groeit bij hem het besef dat de al dan niet noodzakelijkheid van de openbaring niet door de natuurlijke rede kan worden bewezen. De annotaties bij de proloog van de Ordinatio bieden hiervan een overtuigend bewijs. Deze omissie is filosofisch relevant, aangezien ze aantoont dat Scotus doctrine over de relatie tussen geloof en rede aan ontwikkeling onderhevig is. Terwijl hij het probleem aanvankelijk tracht te rationaliseren, geeft Scotus in zijn latere werk het rationalisatieproject op. Scotus opvattingen over geloof en rede zijn daarom niet eenduidig weer te geven.status: publishe