Pathologic anatomy and surgical treatment of De Quervain's stenosing tenosynovitis

Amaç: De Quervain tenosinovitli hastalarda ve rastgele seçilmiş kadavra el bileklerinde birinci dorsal kompartmandaki anatomik varyasyonları karşılaştırmak ve bunların hastalık üzerindeki etkilerini incelemek. Çalışma planı: Otuz beş olgunun (ort. yaş 46.7) 39 tenosinoviti cerrahi olarak tedavi edildi. Anatomik çalışmada ise rastgele seçilen 25 olgunun 41 el bileğinde inceleme yapıldı. Tüm olgularda el bileği birinci dorsal kompartmanı ortaya konarak tendon sayıları ve septa varlığı araştırıldı. Sonuçlar: Olguların 24’ünde abduktor pollicis longus tendonunun birden fazla sayıda olduğu saptandı. Klinik çalışmada abduktor pollicis longus ve ekstansör pollicis brevis tendonları %57 oranında aynı kanalda , %43 oranında iki ayrı kanalda bulundu. Kadavra çalışmasında ise iki ayrı kanal varlığı %4 idi. Çıkarımlar: Kanal sayılarının ve septa oluşumunun farklılığı, iki ayrı kanal olan olgularda tenosinovitisin daha sık olmasını desteklemektedir; bu durum cerrahi diseksiyon la ilgili komplikasyonlarının önlenmesi açısından önemlidir.Objectives: We compared anatomic variations in the first compartment in patients with de Quervain's tenosynovitis and randomly selected cadaver wrists and examined their effects on the disease. Methods: Thirty-five patients (mean age 46.7 years) with tenosynovitis (n=39) underwent surgical treatment. An anatomical study was also performed, of 41 cadaver wrists randomly selected. The first compartment of the wrists were exposed and the number of tendons and the presence of septa were explored. Results: The study revealed more than one abductor pollicis longus tendon in 24 patients. In the clinical sample, the abductor pollicis longus and extensor pollicis brevis tendons were in the same channel in 57% and in two separate channels in 43%. In cadavers, the presence of two separate channels was 4%. Conclusion: The differences in the number of channels and existence of septa suggest an increased risk for tenosynovitis in patients with two separate channels. These should be considered in preventing surgery-associa ted complications