Kronik periodontitis ile MMP-1 ve MMP-13 promoter polimorfizminin ilişkisi

Amaç: Şiddetli KP’li ve periodontal sağlıklı bireylerde MMP-1 ve MMP-13 promoter polimorfizmlerinin incelenmesi, bu polimorfizmlerin fenotipe yansımasının ve cerrahisiz periodontal tedaviye etkisinin ortaya konması ve dişeti oluğu sıvısı (DOS) enzim seviyeleri ile genotipin ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Şiddetli KP’li 102 hasta (KP) ve 98 periodontal olarak sağlıklı birey (S) olmak üzere toplam 200 gönüllü bireyin periferik kan örneklerinden genomik DNA elde edildi. MMP-1 -519A/G, -1607 1G/2G ve MMP-13 -77A/G polimorfizmleri standart PCR-RFLP yöntemi, MMP-13 -291 11A/12A polimorfizmi ise gen dizileme yöntemi ile incelendi. Başlangıçta ve cerrahisiz periodontal tedaviden sonraki dönemlerde klinik periodontal parametreler saptandı. Başlangıç ve 6. ayda DOS örneklerinde MMP-1 ve MMP-13 düzeyleri ELISA yöntemi ile belirlendi. Bulgular: KP ve S gruplarının incelenen MMP-1 ve MMP-13 genotip dağılımları arasında fark saptanmadı. -1607 2G allel sıklığının S grubuna (%25.3) göre KP grubunda (%33.7) istatistiksel anlamda yüksek olduğu belirlendi. Lojistik regresyon analizi, incelenen polimorfik allel taşıyıcı genotiplerin KP için risk faktörü oluşturmadıklarını gösterdi. Cerrahisiz periodontal tedaviden 6 ay sonra -519G allel taşıyıcı genotip (GG ve AG) grubunda 4-6 mm KAK olan bölgelerin oranının AA genotip grubundan daha fazla olduğu saptandı. -519G allel taşıyıcı genotip grubunda DOS MMP-1 seviyesinin başlangıçta ve 6. ayda, AA genotipi grubundan daha yüksek olduğu belirlendi. Sonuç: Çalışmamız, Türk toplumunda MMP-1 ve MMP-13 gen promoter polimorfizmlerinin şiddetli KP ile ilişkili olmadığını, ancak MMP-1 -1607 2G polimorfik allelini taşıyan bireylerin şiddetli KP’ye daha yatkın olabileceklerini ortaya koymuştur. Ayrıca MMP-1 -519G alleli varlığının, periodontal tedavi planlamasında önemli bir parametre olabileceğini göstermiştir