Acil servise başvuran distal radius fraktürlü hastaların redüksiyonunda ultrasonun yeri

AMAÇ: Çalışmanın amacı, distal radius fraktürlü hastaların redüksiyonunda ultrasonun kullanılabilirliği ve ultrason kullanımının redüksiyon başarısını tespitteki yerinin araştırılmasıdır. YÖNTEM: Prospektif çift kör kesitsel nitelikteki çalışmamızda Nisan 2013- Eylül 2013 arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Anabilim Dalı{na başvuran travma hastalarından el bileği travması olup, deplase distal radius fraktürü olan ve redüksiyon gerekliliği olan 18 yaş üstü hastalar incelendi. Lineer fraktürü olan ve redüksiyon gerekmeyen hastalar, redüksiyon yapılmayıp operasyon kararı alınan hastalar ve 18 yaş altı hastalar çalışma dışı bırakıldı. Uygun monitörizasyon, sedasyon ve analjeziden sonra hastalara ortopedi hekimi tarafından traksiyon ve kapalı redüksiyon işlemi uygulandı. Hastaya redüksiyon işlemi sonrası alçıya almadan hemen önce acil tıp hekimi tarafından ultrasonla kırık redüksiyonunun başarısı kontrol edildi. Yapılan ultrason sonucu, redüksiyon işlemini yapan ortopedi hekimine bildirilmedi. Redüksiyon sonrası yapılan ultrasonda literatürde olduğu gibi radius dorsali ve lateral yüzeyinden redüksiyon başarısı kontrol edildi. Çalışmaya alınan hastaların elde edilmiş olan postredüksiyon grafileri ortopedi uzmanı tarafından, yapılan ultrasonun sonucundan ve tekrar redüksiyon yapıldığından habersiz olarak redüksiyon başarısı değerlendirildi. Ortopedi uzmanı radial yükseklik, radial açı ve volar tilt açısı ölçümlerine göre redüksiyon başarısını değerlendirdi. Bu parametrelerden herhangi birisinin normal değerlerin dışında olması başarısız redüksiyon olarak değerlendirildi. Acil servis şartlarında redüksiyonu yapan ortopedi hekimi ve redüksiyonu ultrasonla kontrol eden acil hekiminin elde ettiği sonuçlar sonrasında ortopedi uzman hekiminin redüksiyon başarısı hakkındaki yorumları ile kıyaslandı. Böylece acil servisteki redüksiyonu yapan ortopedi hekimi ve redüksiyonu ultrasonla kontrol eden acil hekimi redüksiyonun başarısı hakkında kördür. BULGULAR: Çalışmaya alınan 60 hastanın 40' ı kadın 20' si erkek olarak saptandı. Bu hastaların yaş aralıkları 18- 83 arasında değişmekle birlikte ortalama yaş 49 olarak saptandı. Hastaların travma mekanizmalarına bakıldığında %70 (n=42)' i düz zeminde düşme, %13 (n=8)' ü yüksekten düşme, %10 (n=6)'u taşıt kazası, %7 (n=4)'si diğer mekanizmalar ile yaralanma sonucu acil servise başvurduğu saptandı. Çalışmaya alınan hastaların %48 (n=29)'ünde sağ ekstremitede, %52(n=31)'sinde sol ekstremitede fraktür varlığı saptandı. Bunlarında %68 (n=41)'inde nonkomplike radius fraktürü, %32 (n=19)'sinde komplike radius fraktürü olduğu saptandı. Çalışmaya alınan 60 hastanın %67(n=40)'sinde postredüksiyon grafileri ile redüksiyonun başarılı olduğu saptandı. Bu hastaların %97 (n=39)'si USG ile başarılı değerlendirilirken %5'i (n=1) başarısız olarak değerlendirildi. Çalışmaya alınan 60 hastanın %33 (n=20)'ünde postredüksiyon grafileri ile redüksiyonun başarısız olduğu saptandı. Bu hastaların %95 (n=19)'i USG ile de başarısız olarak değerlendirildi. Ultrason ve direkt grafi ile redüksiyon başarısını değerlendirmede pozitif bulgu lehine iki teknik arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p 1 olarak saptandı. Bu oran ultrasonun redüksiyon başarısını değerlendirmede kullanılabilirliğini göstermiştir. Çalışmaya alınan hastaların fraktür yönlerinin değerlendirilmesinde direkt grafi ve usg karşılaştırıldı. Direkt grafinin fraktürün açılanma yönünü belirlemede ultrasona üstünlüğü saptanmadı. İki teknik arasında pozitif bulgu lehine istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p