Batı retoriğinin genel terimleri üzerine bir araştırma

Retorik, M.Ö. 5. yy.de Eski Yunan’da ortaya çıkmış bir ikna etme sanatıdır. Siyasi, adli ve gösterimsel olmak üzere üç türe ayrılır. İkna etmek için konuşmacı öncelikle güvenilir bir karaktere sahip olmalıdır. Dinleyicinin vicdanına seslenebilmelidir ve tezi akla uygun olmalıdır. Konuşmacı uygun zamanı kollamalıdır. Muhatabını iyi tanımalı ve ona göre konuşmalıdır. Uygun zamanda, uygun kişilere, uygun bir dille ve tarzla, doğru ve ikna edici konuşmalıdır. Konuşacak kişi bir konu seçmelidir. Bu, konuşmanın beş ana kanunundan icat kısmıdır. Sonra bulduğu konuyu planlayabilmelidir ki bu da düzenleme kısmıdır. Söyleyeceklerini uygun bir üslupla, uygun ses tonu, belagat/diksiyon ve beden diliyle tamamlamalıdır. Böylece üslup ve konuşma tarzı birbirini tamamlayacaktır. Son olarak konuşmacı hafızasını hazırcevaplık için, bir bilgi deposu gibi kullanmalıdır. Retorikle ilgili eğitim çalışmaları dolayısıyla, içeriği ve sınıflandırma çeşitleri zengin olan edebi sanatlar/ figürler ve bunları kullanma yolları tanımlanmıştır. Belagat retoriğin Doğu geleneğindeki karşılığıdır. Kurallarını belirlemek açısından bakılması gereken yer, özellikle Kur’an-ı Kerim’in öncülük eden meal ve tefsir çalışmaları ile fıkıh ilmine ve geleneğine ait kitaplardır. Temel olarak bu iki dünyanın birleştiği nokta kullanılan figürler ve ikna ediciliktir