Avrupa Birliği ile müzakere sürecinde Türkiye'de sürdürülebilir kalkınma

Son dönemde, sosyal bilimler literatüründe; “küreselleşme, bölgeselleşme, yerelleşme ve yönetişim” gibi kavramlar üzerinde bilimsel çalışmalar artmıştır. 20. yüz yılın son çeyreğindeki ekonomik, toplumsal dönüşümlerin çevre sorunlarına etkisi ve yerel yönetimlerin bu doğrultudaki görevlerindeki önemin artışı da, bu ilgiye sebep olan ana faktörlerdendir. Sürdürülebilirlik ve bölgesel gelişme gibi yeni kavramların değerlendirildiği ve çözümler üretildiği bir gerçektir. Ancak, üretilecek olan çözümlerin, sağlıklı bir değerlendirilmesinin yapılabilmesi, konunun teorik ve pratik eksikliklerden dolayı oldukça zor görünmektedir. Avrupa Birliği'ne girmek üzere, köklü değişimleri göze alan Türkiye için, Avrupa Birliği'nin ulusal, bölgesel ve yerel düzeyde öngördüğü bütün yönetsel düzenlemelerin büyük önem taşıdığı bilinmektedir. Türkiye, küreselleşme ve AB ile bütünleşme doğrultusunda iç dinamiklerinde meydana gelen hızlı değişimlerin etkisi altında, bölgesel gelişme stratejilerini yeniden belirleme ihtiyacı duymaktadır. Ayrıca, Türkiye yeni yüzyılın, çevreye duyarlı bir yönetim bilinci gerektirdiğinin farkına varmaktadır. Ancak, gelişmekte olan ve farklı dinamiklerin rol oynadığı bir ülke olarak, bu ihtiyaçların gerçekleşmesinde rasyonel adımlar atması beklenmektedir. Sürdürülebilirlik kavramının, yerelleşmeyi ön plana çıkaran ilkelerinin; yerel idarelerin görev etkinliklerinin artmasını sağladığı ve bu sayede küresel sermayenin akışkanlığının önündeki ulusal engellerin aşılması için uygun olan yönetsel düzeyin dikte edildiği ile ilgili eleştiriler öne çıkmaktadır. Bu sebeple, bu eleştiriler de dikkate alınarak, Türkiye’nin, Avrupa Birliği ile müzakere sürecinde, sürdürülebilir kalkınmasını gerçekleştirirken, kendi ulusal stratejilerini nasıl oluşturması gerektiği tartışılmaktadır