TRAGEDY AND ETHICS IN ARISTOTLE: REMARKS ON THE POETICS

Bu yazı Aristoteles’in tragedya hakkındaki görüşlerini onun ahlak felsefesi açısından ele almayı amaçlıyor. Makalenin temel savı şu şekilde ifade edilebilir: Poetika’daki “biçimsel” tragedya analizi, büyük ölçüde, ahlak felsefesinde ortaya konmuş olan “içeriksel” bazı önkabullere dayanmaktadır ve ancak bu önkabullerden hareketle sistematik olarak anlaşılabilir. Yazı dört ana bölümden oluşuyor. İlk olarak, Aristoteles’in Poetika’da Platon’a karşı yürüttüğü örtük polemiğin ana hatlarına bakacağız. Ardından, Platon tarafından reddedilen trajik ihtimali (yani iyi veya erdemli bir insanın kendi yapıp etmeleri sonucunda mutsuzluğa sürüklenmesi veya felakete uğraması ihtimalini), Aristoteles’in neden ve hangi zeminde ciddiye aldığını tartışacağız. Bir sonraki durağımız ise hamartia veya “trajik hata” kavramı. Bu kavramın analizi, Aristoteles’in yalnızca Platon’la değil, fakat aynı zamanda trajik yazarların dünya görüşleriyle de eleştirel bir diyalog sürdürdüğünü görme fırsatı sunacak bize. Nihayet, “acıma” ve “korku” duygularını ele alarak, trajik duyguların pratik önemini, onların hem ahlaksal öğrenme süreçleriyle hem de yurttaşlıkla ilişkisi tartışacağız. Böylelikle Poetika’nın politik içerimlerini ve daha özel olarak Aristoteles’in tragedya ve demokrasi ilişkisine dair ne söylüyor olabileceğini irdeleyeceğiz.This essay is meant to explore Aristotle’s views on tragedy from the standpoint of his ethics. The guiding claim is that the so-called “formal” analysis of tragedy in Aristotle’s Poetics in fact extensively draws on “substantive” presuppositions grounded in ethical theory, and therefore can be systematically understood against the background of the latter. The essay has four parts. The first part outlines Aristotle’s response to Plato’s criticism of poetry in general. Then, we closely look at the ethical grounds on which Aristotle takes the tragic possibility seriously, a possibility which is consistently rejected by Plato: how is it possible for a good or virtuous person to fail in living well? Our next stop is the concept of hamartia, the “error” or “mistake” that brings the tragic hero to a disastrous end. The analysis of hamartia will allow us to state that Aristotle takes a critical stance not only on the Platonic outlook, but also on the worldview of the tragic poets as well. Finally, turning to “pity” and “fear”, we discuss the practical significance of tragic emotions, their relation to ethical learning and citizenship, thereby prying into the political implications of Poetics as well as what Aristotle might have to say about the relationship between tragedy and democracy