(1964-1974)

Türkiye'nin, dış politika eğilimlerinde görülen değişiklikler ile nükleer silahsızlanma ve silahların kontrolü çalışmalarına yönelik tutumu arasındaki ilişkinin, 1964 tarihli Johnson Mektubu'ndan 1974'teki Kıbrıs Harekâtı'na kadar geçen süreç kapsamında değerlendirilmesi, bu tezin konusunu oluşturmaktadır. Türkiye, Soğuk Savaş'ın yumuşamaya başlamasıyla birlikte, Batı ile anlaşmazlığa düştüğü noktada alternatif dış ilişkiler aradığı 1960'lı yıllarda, aynı zamanda ulusal savunma sanayini de geliştirmeye yönelik adımlar atmıştır. Bu doğrultuda ilk bölümde öncelikle, silahsızlanma, silahların kontrolü ve silahların sınırlandırılması kavramlarıyla; silahların niteliksel, niceliksel ve coğrafi olarak sınırlandırılması yöntemleri açıklanmıştır. Ardından uluslararası ilişkiler disiplini çerçevesinde, silahsızlanmaya yönelik yaklaşımlara ve silahsızlanma ile savaş ve barış meselesi arasındaki ilişkiye değinilmiştir. Endüstri Devrimi sürecinin teknolojik gelişmelerine bağlı olarak artan silahlanma yarışı ve I. ve II. Dünya Savaşı sonrasındaki silahsızlanma çalışmalarına da yine bu bölümde yer verilmiştir. İkinci bölümde ilk olarak, Türkiye'nin 1960 öncesindeki silahsızlanma çalışmalarına katılımı incelenmiştir. Ardından II. Dünya Savaşı'nın ertesinde ABD önderliğinde Batı ittifakı tarafından Türkiye'ye yapılan askeri ve ekonomik yardımlar, U2 olayı ve Küba füze krizi gelişmeleri Türk dış politikası ve ulusal savunma sanayi üzerindeki etkileri bakımından ele alınmıştır. Son olarak, dış politikada Kıbrıs'la ilgili sorunların gündemde olduğu 1960'lı yıllarda, Türkiye'nin silahsızlanma çalışmalarına katılımı incelendikten sonra, aynı dönemdeki ekonomik ve askeri gelişmeleri, dış politikasıyla bağlantılı bir şekilde değerlendirilmiş; bunlar ile Türkiye'nin silahsızlanma çalışmaları arasındaki ilişki ortaya konmuştur