Setting the crime scene in a non-site of memory

Artykuł stanowi studium przypadku opowieści postronnych (bystanders) formułowanych w nie-miejscu pamięci. Las Krępiecki, w którym dochodzi do opowieści świadków i poświadków stanowił miejsce masowych zbrodni nazistowskich z okresu okupacji. Przedmiotem podejmowanej w tekście analizy są trzy udokumentowane akty dawania świadectwa: zeznania Zofii Zajączkowskiej zapisane podczas wizji lokalnej przeprowadzonej przez Okręgową Komisję Badania Zbrodni Niemieckich w Lublinie (1946), opowieści świadków umieszczone w filmie nakręconym przez pracowników Państwowego Muzeum na Majdanku (1992) oraz fragmenty narracji córki świadka nagrane podczas spaceru w Lesie Krępieckim (2018). Performatywne akty opowiadania, odtwarzania historii w miejscu wydarzeń są opisywane ze szczególnym uwzględnieniem gestów związanych z nekrotopografią lasu.The article is a case study of bystanders’ stories related in a non-site of memory. The forest where witnesses and post-witnesses’ stories are heard used to be the site of Nazi mass murders during occupation. The object of analysis in the text are three documented acts of testifying: Zofia Zajączkowska’s testimony written down during a visit to the crime scene conducted by the Regional Commission for the Prosecution of Crimes against the Polish Nation in Lublin (1946), witnesses’ stories filmed by employees of the State Museum at Majdanek (1992) and excerpts of narration by a witness’s daughter recorded during a walk in Krępiecki Forest (2018). Performative acts of telling and re-telling history on the site of events are described with special emphasis on gestures connected with necrotopography of the forest