Meginreglur um sönnun í líkamstjónamálum : hvenær eru forsendur til þess að víkja frá meginreglunum?

Í þessari ritgerð er leitast við að greina þær sönnunarreglur sem íslenskir dómstólar notast við í dómsmálum er varða líkamstjón. Meginviðfangefni ritgerðarinnar eru almennar reglur um sönnun líkamstjóns samkvæmt íslenskum skaðabótarétti og þá sérstaklega hvaða kröfur eru gerðar í þessu efni til þess sem telur sig hafa orðið fyrir tjóni sem hann telur að annar maður eigi að bæta. Í ritgerðinni er lögð sérstök áhersla á umfjöllun um tilvik þar sem forsendur kunna að vera til þess að víkja að einhverju leiti frá þeim meginreglum sem gilda um sönnun í slíkum málum. Meginreglan er skýr um að tjónþoli hefur sönnunarbyrði um að annar aðili beri fébótaábyrgð á tjóni hans og að orsaksasamband sé á milli ætlaðrar háttsemi og tjóns. Í íslenskri dómaframkvæmd má finna nokkuð mörg dæmi um það að dómstólar hafa beitt sönnunarreglunum á annan hátt en meginreglan kveður á um. Dómari máls sker úr um það hvort málsatriði teljist nægilega sannað og á hverjum sönnunarbyrðin hvílir. Niðurstaða mín er sú að þrátt fyrir skýra meginreglu um sönnunarbyrði tjónþola verði að fara fram ákveðið heildarmat á stöðu tjónþola og meints tjónvalds, og þeim aðstæðum sem urðu þess valdandi að tjón varð. Er það hlutverk dómstóla að meta það hver ber féábyrgð á því tjóni sem varð, en í samræmi við meginsjónarmið réttarfars, skal sönnunarbyrði vera lögð á þann aðila, sem stóð nær að tryggja sér sönnun um staðreynd og þann, sem á auðveldara með að sanna atriði.The thesis seeks to analyze the rules of evidence used by the Icelandic Supreme Court in judicial proceedings on physical injuries. The main subject of the thesis is to discuss the general rules for evidence of bodily injury under Icelandic law of injuries, and in particular which requirements are made in this regard for those who consider themselves to have suffered damage where another person should be responsible. The thesis draws particular attention to the discussion of cases where the grounds may be to deviate in some way from the principles governing evidence in such cases. In Icelandic case law, there are quite a few examples of how the courts have applied the rules of evidence in a different way than according to the principle, as the judge determines whether the facts are sufficiently proven and where burden of proof rests. My conclusion is that, in fact, there is a definite overall assessment of the status of the injured party and the person who allegedly caused the damage, and the circumstances that caused damage. It is the role of the legislator and the courts to assess who is liable for a person´s damage. In accordance to the main principles of procedural law the burden of proof must be imposed on the party which is the most likely and able to ensure the proof of facts