Siðferðilegur grundvöllur refsinga

Undanfarin ár hefur umræða um refsingar aukist mjög í íslensku þjóðfélagi. Sú umræða virðist að stórum hluta snúast um það að refsingar séu of vægar, einkum fyrir fíkniefnabrot, kynferðisbrot og ofbeldisbrot, en hver þessara brotaflokka virðist hafa notið sviðsljóssins umfram aðra hverju sinni. Krafan um þyngri refsingar er skýr. Hugmynd mín að efni þessarar ritgerðar kviknaði í kennslustund í refsirétti á þriðja ári náms míns við lagadeild Háskóla Íslands. Þar vakti það athygli mína hversu lág ítrekunartíðni kynferðisbrota reyndist vera. Þá staðreynd setti ég í samhengi við þá skoðun mína og margra annarra að tilgangur refsinga væri sá að koma í veg fyrir afbrot, hvort sem það markmið næðist með iðrun brotamannsins, endurhæfingu, lærdómi eða fælingu á annan hátt. Í framhaldi af þessu laust þeirri spurningu niður í huga minn, hvers vegna vill fólk þyngri refsingar fyrir kynferðisbrot? Þær spurningar sem ég leitast við að svara í ritgerðinni eru einkum eftirfarandi: Hver er raunverulegur tilgangur refsinga og samræmist sá tilgangur því siðferði sem við almennt viðurkennum