Ketils saga hængs, Gríms saga loðinkinna and the narrative of survival

After providing English translations of the Old Norse-Icelandic sagas, Ketils saga hængs and Gríms saga loðinkinna, I analyze them as narratives of survival and I interpret them in light of literary and cultural factors. In using the word narrative I also examine the parallel theme of entertainment. The literary and cultural factors explored in individual sections of this paper are plentiful in these brief sagas and give a fuller understanding of their appeal. Legendary sagas (fornaldarsögur) and genre deal with how the sagas became composed and classified. The mythical-heroic aspect provides the basis for and the content of the stories in northern narrative history. Oral tradition and eddic verse help to explain the formats and styles that led to the written sagas. Genealogy and geography are other viable ways of organizing narrative as well as transmitting vital cultural information. Medieval Icelandic sagnaskemmtun (storytelling entertainment) is the setting in which these tales prospered and became popular. Trolls and folklore provide captivating story material that lends the sagas some of their significant character. Heathen-Christian syncretism represents the seemingly ambivalent medieval Icelandic social milieu that recorded and preserved ancient storytelling lore. The sagas can be read in many ways and I propose viewing them as entertaining narratives of survival especially because they combine the real and the supernatural in tales that spoke to medieval Icelanders and endured across ages.Framlag mitt er þýðing á Ketils sögu hængs og Gríms sögu loðinkinna úr forníslensku yfir á ensku. Síðan greini ég sögurnar sem frásagnir (narratives) og túlka í bókmennta- og menningarlegu ljósi. Samhliða því sem ég sé sögurnar sem frásagnir kanna ég þær sem skemmtiefni. Bókmennta- og menningarlegir þættir þessara sagna, sem athugaðir eru í einstökum köflum þessarar ritgerðar, eru fjölmargir og dýpka skilning okkar á aðdráttarafli þeirra. Í umfjöllun um fornaldarsögur og bókmenntategundir er greint frá því hvernig þessar sögur voru samdar og síðan flokkaðar. Þær sögur sem innihalda goð- og hetjusögulegt efni eru undirstaða norrænar sagnagerðar. Munnleg hefð og kveðskapur undir edduháttum skýra formgerð og stíl sem leiddu til ritaðrar sögu. Notkun ættfræði og landafræði er einnig lífvænleg leið til þess að skipa niður efni í frásögn og miðla menningu. Íslensk sagnaskemmtun á miðöldum er umhverfið þar sem þessar sögur blómstruðu og urðu vinsælar. Tröll og annað þjóðsagnaefni er heillandi efni sem gefur sögunum sinn svip. Blöndun heiðni og kristni eru til vitnis um það sem líta má á sem andstæður í íslensku miðaldasamfélagi þar sem forn sagnaarfur var skráður og varðveittur. Þessar sögur má lesa á marga vegu en ég legg til að þær séu lesnar sem skemmtisögur um að lifa af, einkum þar sem þær sameina raunveruleika og hið yfirnáttúrulega í frásögnum sem höfðuðu til Íslendinga á miðöldum og entust öldum saman